Op zachte vooizekens

[p. 43]

Fantazia

I

Daar deinde een zee van blommen,

Van blommen geel en zwart:

Ze droegen koop'ren kronen

Om 't zwart fluweelen hart.

't Was nacht..., maar door de stilte

Zong menige wijs van wee...,

Gezwolgen uit de deining

Dier wondere blommenzee.

En 'k luisterde aan mijn venster...

Ik kende ze allemaal,

Die oude melodieën

Van de eigen, zoete taal.

II

Heel verre, ver in 't Oosten,

Hing peerlemoeren schijn,

Die aan de zee kwam zeggen,

Dat 't gauw zou morgen zijn.

[p. 44]

 

Toen bleef het blommen-golven

 

Niet langer lijze en stil:

 

Daar kwam in 't zwart en 't geluw

 

Een eigen kracht, een wil!

 

 

 

En hóóger zwol de deining,

 

En hóóger zwol heur lied,

 

Hoe méér de ivoren klaarte

 

Den dageraad verried.

III

En 't licht verbrak het donker

En keek naar 't blij gebaar

Van zwarte en gele stippels,

Die dansten door elkaar.

De Vlaamsche meeuwen vlogen,

Hun vleugelen juichten meê,

Met heel die zee van blommen,

Den kreet van ‘Storm op zee’!

En toen de zonne gloeide

Op klank- en kleur- geschreeuw,

Die zee van rouw en glorie

Hief aan: De Vlaamsche Leeuw!