Vondelingskens

[p. 24]

Stervens-pijn

Daar hangt wat adem van m'n ziel

Op iederen weg, in ied're bloem;

Daar blijft een beetje van m'n hart

In al de namen, die 'k vernoem.

En 'k voel m'n oogen stil verwant

Aan ieders wee..., aan elks verblijen...

Gij die me lieven bebt geleerd,

God, leer me scheien.

M'n God, ik kàn... ik kàn nog niet;

Daar woont in mij geen stervensrust!

M'n ziel is nog niet uitgezeid,

M'n mond heeft niet genoeg gekust...

Zie, in m'n kijkers fonk'len nog

Te lang verkropte, jonge lusten...

Gij, die me hunk'ren hebt geleerd,

God, leer me rusten...

Onder m'en voeten reuz'len stil

Verdroogd' en bruin' Oktoberblaân;

Neem Gij m'n handen, God, ik kàn,

Ik durf er haast niet overgaan...

[p. 25]

 

M'n zwier'ge tred is niet gewend

 

Te trappen op illuzie-scherven...

 

Gij, die me ‘leven’ hebt geleerd,

 

God, leer me sterven.