Vondelingskens

[p. 31]

Goênavond

Ik fluister u zachte ‘goênavond’,

M'n schamel, m'n simpel bezit;

Al ligt er zoo menige illuzie

Begraven in 't kamerke wit.

‘Goênavond’, al doodt ge zoo trage

De hoop van m'n lachend gelaat;

O! 'k Moet u bijwijlen beminnen,

Als had ik u nimmer gehaat.

‘Goênavond’, gepeinsde gedachten,

Die zwerven nog boven m'n hoofd;

‘Goênavond’, gestorven ideeën,

Waarin ik zoo mooi heb geloofd.

Dààr, boven m'n stoveke pover,

‘Goênavond’ Gezelles portret,

Waarvóór ik in stille devotie

Wat blommen van 't veld heb gezet.

[p. 32]

 

Muziek in m'n schouwke, ‘goênavond’.

 

Gefrazel van zuilenden wind;

 

‘Goênavond’, die spar ginder buiten,

 

Waar 't zwart van de nachten begint...

 

 

 

‘Goênavond’, grof kruis aan m'n sponde,

 

Bewarend m'n bittre gebeên...;

 

‘Goênavond’, die roos op m'n tafel,

 

‘Goênavond’ m'n wereldje kleen!