Tvveede deel
Tvveede vvtcomen.
Dauid biddende, met Abisai.
AEnsiet, ô Heer aensiet, mijne gherechticheden,
Mijn roepen doch verhoort naer uwe goedicheden,
Dat mijn ghebedt mach sijn den sleutel uwer deught,
Want in u salicheyt mijn droeue ziel verheught.
Heere Godt Israels? oordeelt naer u behaghen,
Laet uwe ooghen sien, het recht van mijne daghen,
Ghy hebt mijn hert gheproeft, dat ghy tot u beuondt,
Mijn lippen Heer altijdt, u wercken maken condt.
Door dat ick my bewaer in't woordt van uwen monde,
En voor de wercken boos als weghen van de sonde,
Bewaert voort mijnen ganck in uwe paden Heer,
Dat als mijn voeten gaen, toch niet en slib'ren meer.
Ick roepe tot u Heer, daerom wilt my verhooren,
Dat mijn clacht mach ontdoen het slott' van uwe ooren,
Bewijst u goedicheyt ghy salichmaker groot
Die op u cracht betrout wilt helpen wt den noot.
Heere bewaert my toch als't licht van uwer ooghen,
Wilt my, voor die my volght, door u ghewelt verhooghen,
Vernielt hem, die hem stelt teghen u rechter handt,
Draeght sorghe voor u volck, Heere doet onderstandt.
Breeckt den Godloosen raet, wiltse voor my vernielen,
Bewaert door u gheweldt dees u bedroefde zielen,
Want sy omringhen ons, haer ooghen rechten sy,
Waer dat wy gaen, oft staen, nieuers en sijn wy vry.
Ghelijck als eenen Leeuw' verhonghert soeckt, om vinden,
Soeckt mijnen vader my, dat hy my souw' verslinden
Daer hy nochtans wel weet dat ghy my Heer behoet,
Noch all' mijn doen voor hem niet en was dan seer goet.
Heere staet op, bidd' ick, verweldicht sijne crachten,
Ootmoedich maeckt sijn hert, en alle sijn ghedachten,
| |
Verlost my door u sweert wt alle mijn verdriet,
Dat my van die my volght om uwen 'twill' gheschiet.
Heere mijn ziele soeckt u aenschijn om t'aenschouwen,
In u gherechticheyt, wilt sy altijdt betrouwen,
Ontwaeckt, ô Heer, ontwaeckt, wilt my bewaren wel,
Want ghy zijt mijnen schilt, en heylandt Israel.
De diepte van de zee, noch hare wreede baren,
Die door den noorden windt, den mensche doet vervaren,
En is niet by den storm, die mijn ziele benoudt,
Want haer ghewelt, de cracht, van mijn gheluck weerhoudt:
Dauid bedenckt u doch, isser oyt mensch gheboren,
Die niet en wert gheproeft, waerom dan moet verloren,
Verdraeght het ongheluck, hope die voedt u leet,
Maer wat is't 'tis te te veel, den haet die is te wreet,
'T schijnt dat in mijn gheboort, gheboren wert het haten,
En volght my waer ick gaen, versworen my te laten,
Den nacht als sijn vrindin door stille eensaemheydt,
Den droeuen swacken gheest, in dolinghen verleydt:
Somtijts droom ick te zijn veriaeght met groote schande,
Dan weder dat ick ben als Coninck vanden lande:
Somtijts dan wederom, dat Saul my ontbiedt:
Dan somtijds dat hy volght, en Dauid voor hem vliedt.
Soo word' ick vast bestormt, nu hier, nu daer ghedreuen,
Recht als de bladen, door de groote winden beuen,
Dauid wat doet ghy dan, Siet ghy niet dat den nijt
Niet mindert, maer vermeert, en wast tot aller tijt,
Oft wilt ghy uwe deught noch langher laten terghen,
Dat Saul u verdrijft tot inde woeste berghen,
Neen, het is langh' ghenoech, Dauid heeft het verdrach,
Gheoffert zijnen Godt en vliedt soo hy vermach,
Anders waer het ghewis dat Saul sou beschicken,
Dat hy t'eenigher tijdt sou vallen inde stricken,
Daerom sal onse vlucht by Achis Maoch sijn,
Soo hout den volgher op te volghen u, en mijn,
Michol hy my onthoudt, daerom seght mijne Wijuen,
Die my sijn onderdaen dat zy hier niet en blijuen,
Als wy wt Isr'el gaen, ontgaen wy sijn ghewelt.
Langhe voor desen tijdt, was ick tot vlught ghestelt,
'Tgheluck is achter cael, Heer en wilt niet versuymen,
Den voghel tot de vlught, heeft door natuer de pluymen,
| |
Auteursrechtvrij