|
| |
Vierde deel
Tvveede vvtcomen.
Dauid. Abigail. Achinoam. Abisai.
MYn siele looft den Heer, en wilt sijn groote deught,
Vergheten nimmermeer maer sijn in hem verheught,
Want hy vergheeft ons licht (naer ootmoet) onse sonden,
En wilt ghenesen ons (naer swackheydt) onse wonden,
Het leuen hy verlost, dat in 't verderuen leyt,
En croont ons met gheluck naer sijn bermherticheyt.
Den gheest maeckt hy verheught, en oordeelt in ons lijden,
Want hy de valscheyt kent, daer sy ons med' bestrijden.
Heere ghy sijt ghewis lanckmoedich tot den haet.
V goetheyt u verwint te straffen de misdaet,
| |
| |
Soo hoogh den hemel is verscheyden van der aerden,
Soo groot is uwe deught, meer dan wy sijn van waerden,
Gheweldich ouer die, die vreesen u ghebodt,
En kennen u alleen, voor haren Heer, en Godt.
Soo wijt den oosten is verscheyden van den westen,
Laet hy ons misdaet sijn van ons tot troost ten lesten,
Recht als den vader is bermhertich ouer 'tkindt,
Ontfermt hy ouer die, daer hy sijn vrees in vindt,
Want hy weet dat wy sijn maecksel van haerder handen,
Daerom bewaert hy ons voor moetwill' der vyanden:
Den mensch in sijnen tijdt, bloyt, als de blom op 't velt,
Maer als den windt haer raeckt dan is sy haest ghevelt:
Godts goetheyt is altijdt in heerlijckheydt en wesen,
Tot inder eeuwicheyt, ouer haer die hem vreesen,
Maer haer, die hy verlaet berooft hy van voordacht,
Als dese die ick sloegh, onachtsaem sonder wacht,
Verblijdt van haren roou' verstroyt op groene velden,
Droncken in haren lust, vol ouermoedigh schelden.
Abigail seght my, en waert ghy niet veruaert,
Als haer mijn groote macht, eerst wert gheopenbaert,
Door vreese datmen u benemen sou het leuen?
Neen Heere want ick dacht Godt sal verlossingh gheuen.
En ghy Achinoam, en waert ghy niet bevreest.
Voorwaer den schrick, en vrees', verwon den droeuen geest,
D'wtcomen scheen te cleyn, door hare groote machten.
Haer schijnbaer macht is niet als Godt toont sijne crachten
Datmen de roouen deylt, die met ons sijn ghegaen?
De tweehondert oock, die by Besor bleuen staen?
Ia, want den will' was goet, maer haer vermoede leden,
Beletten het veruolgh, en niet onwillicheden,
Besor hoogh door den vloet, was door vermoedtheyt, haer
Te swaer om ouer gaen, oock sult ghy senden, naer
Den outsten in Iuda, van ons ghewonnen roouen,
Dat sy dees mijne daet door schijnbaerheyt gheloouen,
De blijschap is ghemeen als elck heeft van 'tgheluck.
Wie wilt ghy datmen sendt?
Haer die oock lijden druck,
Wanneer den teghenspoet, mijn ziele comt bevechten.
Die van Bethel, en Ramoth, met de knechten
| |
| |
Tot Iathir, en Aroer, en die tot Siphamoth,
Met die tot Borasan, en Rachal, en dan tot
Eschemoa, en tot de steden der Keniten,
Tot Harma, en Atach, en di Ierameliten,
Met die tot Hebron sijn, en seght dat ick haer sendt,
Van Godts vyanden roof, voor segheningh bekent,
Groet haer, en seght hoe ick, haer sloegh naer Godts gheboden,
Behaluen die met haest, op Kemels sijn ontvloden,
Soo sullen sy verheught van mijn ghelucken sijn,
En louen Sabaoth den Heer voor sijn aenschijn,
Gaet dan, ick sal ter wijl mijn ruste wat behouwen,
Nu my Godt heeft verlost met dese mijne vrouwen.
| |
Choor.
Davids lof die moet ick spreken,
Want ick sien Godt is gheweken,
Van den Coninck die hem hiel,
Aenghenaem eer hy verviel.
D'onghelucken hem bederuen,
Waerom dat hy soeckt te steruen,
Want hy weet nu sijnen tijdt,
Dat hem naeckt het ouerlijdt.
Onverdult heeft hem verwonnen,
Waer aen wy ons leeren connen,
Dat w 'tlijden meer met maet,
Heden is den dagh ghecomen,
Dat hem 'tlijf sal sijn benomen,
En sijn groote heerschappy.
Denckt hoe hy dan is te moede,
Daer hy weet dat sijnen bloede,
Soo gheheel sal sijn vedaen,
Door die hem sal comen aen.
Vreese van des doodts bedroeuen,
Is meer dan haer cracht te proeuen,
Want ter wijlen datmen vreest,
Sterftmen dickwils inden gheest.
Nu is hy in 'tmeeste lijden,
| |
| |
Want de Philistenen strijden,
Daer hy lijdt de meeste scha.
Vluchtigh drijuen sy als baeren,
Vallende met groote scharen,
Door het Philistees ghewelt,
Dat haer als verlaten velt.
Dauid die wort daer en teghen,
Recht gheleyt in sijne weghen,
Want door Godt hy staet en windt,
All' daer hy hem toe beuindt.
Nu deylt hy sijn groote roouen,
En doet veel aen Godt gheloouen,
Waer door hy sijn rijcke maeckt
Wegh, dat hy daer haest gheraeckt.
Nu verblijdt hy zijne lieden,
Van het leet dat haer gheschieden,
Nu sijn vrouwen, nu den gheen,
Die eerst waren in gheween.
Nu verheught hy inden Heere,
En bedanckt hem van sijn eere,
Nu doet hy den Offer vet,
Met een danckelijck ghebedt.
Nu looft hy Godts groote wercken,
En bidt hem soo voort te stercken,
Nu bedenckt hy eerst, hoe waerdt
Hy Godt was die hem ghespaert.
Saul is nu droeu' int vluchten,
En den Dauid in ghenuchten:
Siet des werelts loop dan aen,
Maer het moet hier all' vergaen.
Niet is dit, oft 'tsal niet werden,
All' is dat wy wat volherden,
In den schijn van desen niet,
Dat ten eynden is verdriet.
| |
| |
|
|
Auteursrechtvrij