Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 210]

De kreupele

Ik schoof het kind van mijn schouder,
Ik deed het geschrijf aan kant,
Het huis werd kouder en kouder,
Het woord werd een winterland.

Want niemand wil zoo lang wachten
En geleefd hebben voor zijn kind,
En schrijven voor de gedachte
Die na het schrijven begint.

Buiten het venstertje voeren
Schepen op de rivier.
Een grimmige wildheid doorvoer me:
Ik moet weg, ik moet weg van hier.

De werkman werpt zijn gereedschap
Dat het rinkelt op zijn rug.
Ik verliet mijn straat met blijdschap,
Met blijdschap betrad ik de brug.

Daar lag, langs beide zijden,
Stroom-op en stroom-af, de stad
Haar breed beeld uit te breiden
Dat de twee einders omvat.

Dat ik in de dunne wolken
Nog goden zag gaan, en in 't blauw
Der onder mij spoelende kolken
De stem nog hoorde eener vrouw,

Dat waren slechts laatste visioenen
Van een verminkt bestaan,
Een droomspel, een rand van festoenen,
Een lijst om een landschap gedaan.

[p. 211]

 

Zoo warm doorschoot mij de weelde,

 

De stad zooals die daar lag,

 

De zon die in 't water speelde,

 

Het bedrijf dat ik overal zag,

 

 

 

Dat schreiend ik zonk in mijn knieën

 

Om het kind, om het boek, om het huis,

 

Om het leven daarginds met ons drieën

 

Verstrooid als een handvol gruis.

 

 

 

En ik wist, vertwijfeld gebogen,

 

De stad bereikte ik nooit,

 

Eer de traan van het kind zou drogen,

 

Eer het nieuwe boek was voltooid.