Het licht

[p. 13]

III.

Nu 't al verdord is wat eens in mijn jeugd
aan liefde en teederheid aan 't bloeien ging,
kom nu mijn hart doortintelen, herinnering
aan wat eens was zoo overschoon een vreugd!

Ik was zoo eenzaam, maar toen zij verscheen,
zij die mijn licht was, voelde ik mij veilig
voor lange jaren, wetend dat niet een
het leven maken kon zoo heerlijk en zoo heilig.

Was het een blijde droom? een droeve logen?
Ik weet het niet, noch vroeg om een verklaring,
maar luisterde enkel, vreugdig, ingetogen,
naar zoete woorden der veropenbaring.

Mijn licht, geboren in den herfst, volgroeid
in de allerlaatste dagen, vol van zon
en zomerluwheid, nog alvoor begon
te leven kleurenspel van 't woud dat bloeit

ten tweede maal, gij draagt in u het leven
saam met de dood, lijk 't gouden jaargetij
waarin ge werd geboren, licht en blij,
met 't enkel doel uw eigen schoon te geven.

[p. 14]

 

Ge vraagt om geene toekomst, geen verleden,

 

maar gaat op maat van melodieus gezang

 

en in uw eigen gloed, met lichte schreden

 

door der seizoenen koninklijken gang.