Het licht

[p. 21]

VIII.

Het was het uur waarop de laatste stralen
van haar wit-scheem'rend Licht de nachtigalen
doen vluchten had in het omwademd woud,
dat zij, gemanteld in gewaad van goud,
mij naderde met koninklijk' gebaren.
De zijde streeling van haar vlammen-haren
heeft mijne wangen als een zoen verbrand;
het gracielijk gebaar van hare hand
heeft mij getoond de menigvuldige wegen,
langsheen dewelke de licht-reine regen
van 't schouwend Licht ontbloeien deed
de blauwe bloemen van vergeten leed.
De omhelzing van haar blanke, teedere armen
kwam voor een stond mijn ijdel hart verwarmen,
en haar gezoen heeft mij een troost gebracht
dien 'k niet meer hoopte. In den klaren nacht
steeg er een breede walm van zomergeuren
wanneer zij zong het sprookjeslied der kleuren:

Ik zal der zeeën eeuw'ge schoonheid baren
in laaie vlam gezet;

[p. 22]

 

mijn haren zijn gelijk de onweersbaren

 

zoo violet.

 

 

 

Ik draag een heel verleden in mijn oogen

 

met onvermoed berouw;

 

mijn oogen zijn gelijk de hemelsbogen

 

zoo blauw.

 

 

 

Het zijn de menschenzielen die mij droomen

 

en lijden en verzuchten doen;

 

mijn droomen zijn gelijk de lente-boomen

 

zoo groen.

 

 

 

Het is het Leven dat mijn leven spon

 

uit liefde en uit dood;

 

mijn lippen zijn als de ondergaande zon

 

zoo rood.

 

 

 

Er gaat geen scheem'ring over mijn gelaat

 

wanneer ik twijflend bid,

 

want mijn gelaat is als een maagd-gewaad

 

zoo wit.