Het licht

[p. 24]

X.

Dan kwam de zomer en de dag
der grootste vruchtbaarheid der aarde.
'k Zat in mijn juli-tuin en zag
ze komen blank-naakt door mijn gaarde

vol zonne waar bij elken tred,
bloemen ontloken voor haar voeten,
die haar blanke gestalte met
de slankheid hunner stengels groetten.

En kleurig werd het waar zij ging,
als waar' de atmosfeer aan 't bloeien,
om stil, in één verheerlijking,
natuur in 't licht te doen vergroeien.

En wijl zij aldoor volgde trouw
haar weg, al was zij in de wijde
wereld de allereerste vrouw,
leek zij een maagd van van der Weyden,

die, eigen schoonheid onbewust
betracht in 't levensboek te leeren,

[p. 25]

 

en brandt van wulpschen liefdelust

 

gelouterd door de vrees des Heeren.

 

 

 

Maar toen zij aan een vijver kwam,

 

wou zij - was het een wensch des Boozen

 

die zacht haar eigen wil ontnam? -

 

haar beeld zien naast de waterrozen.

 

 

 

En wanneer zij, in 't gras gevleid,

 

het lenig lijf gracieus gebogen,

 

haar beeld zag, glansde dankbaarheid

 

in 't diepste van haar blauwe oogen

 

 

 

om wat zij geven kon... - En het

 

gevoel van hare ziel was vromer

 

van inn'ge kuischheid dan 't gebed

 

der leliën blank in zon en zomer.