Het licht

[p. 49]

VI.
Op een morgend

Op een morgend dat de boomen
stonden als gebeeld op glas,
dat ik, als altijd aan 't droomen,
vrij van pijn en zorgen was,
en ik geenzins kon bevroeden
dat een wonde ging aan 't bloeden
in een hart zoo vrij van jeugd,
leerde ik hoe onvermoede
smart geboren wordt uit vreugd.

Tusschen bloemenbloei veelgeurig
die, ontloken in de wei
licht van zonne, 't duizendkleurig
vuurwerk scheen der mei,
liep de beek, waarin de stralen
naakt en spiegelglad verhalen
dat de wereld schoonheid is.
Maar ik dacht; der nachtegalen
lied klinkt slechts in duisternis.

[p. 50]

 

Als in laaiend vuur de zonne

 

hooger in den hemel steeg

 

en alles dat had begonnen

 

blij te zingen, moe, weer zweeg,

 

voelde ik dat in de schoonste dagen

 

angstiglijk in mij bleef klagen

 

liefdelust, die luider sprak

 

dan de zucht om slechts te vragen

 

moed die mij daartoe ontbrak.