Dichtluimen



[pagina 124]
Album-blaedje. Alweêr een album-blaedje, ô jee! Velijn papier, verguld op sneê, Men vraegt daerop een versje of twee; Wat doe ik daer in Gods naem meê? 'k Ben met dat dichtsoort niet bekend; Waerachtig, 'k vind begin noch end; Dat is toch een beroerde vent Die zoo maer album-blaedjes zendt!
[pagina 125]
En onbeschaemd weg, vraegt hij dat Mijn versje toch iets nieuws bevatt'; 'k Wou dat hij mij dit albumblad, Maer liever niet gezonden had. Iets nieuws! dat 's gaeuw genoeg gevraegd Zoo gaeuw niet wordt daerin geslaegd; Mijn vriend heeft onlangs nog geklaegd, Dat alles reeds is afgezaegd. Waer spreke ik toch van in mijn lied: Van bloempjes die de vriendschap biedt? Hoe 't leven van de menschen vliedt? Die oude rimram deugt toch niet. Wat aerdsch geluk en voorspoed baet, Daer toch de wereld eens vergaet, En 't boeltje 't onderst boven slaet? Dat 's ook al afgesleten praet.
[pagina 126]
Zoo ik eens schreef mijn naem alléén? Dat doe ik in 't geheel niet, neen! Zijn naem toch teekent iedereen, Dat 's ook al schrikkelijk gemeen. Wat heb ik, vriendje, dubbel spijt, Dat gij geen aerdig meisje zijt; Ik had mijn lied der min gewijd, Zie daer een stof die nimmer slijt. Nu hebt gij er een proefje van, Dat, hoe ik mij de hersens span, Ik, op mijn woord van eerlijk man, Geene album-versjes maken kan.