Ernst en boert

[p. 71]

De tijd.

Ik zag het sneeuwgebergte, en op zijn voetstuk groeide
Het trotsche cederwoud, dat eeuwenheugend bloeide;
Een windje woei voorbij - ik zag den Liban weêr,
En vond zijn naekten kruin, maer zag geen ceders meer.

Ik zag onmeetbre hemelbollen;

'k Zag warelden door 't luchtruim rollen;

'k Zag rijkdom, grootheid, roem en eer;

Een windje woei voorbij - dit alles was niet meer.

[p. 72]

 

'k Zag dalen rijzen, bergen dalen;

 

'k Zag 't hechtst arduin tot stof vermalen;

 

'k Zag eindlijk ook den mensch; het strekke hem tot leer:

 

Een windje woei voorbij - en hij ook was niet meer.

1839.