Ernst en boert
(1847)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 115]
| |
[pagina 116]
| |
De ziel en 't harte droog als hout,
Wien 't lust in de enge cel,
En bijten, als hij spleenzucht brouwt,
De nagels zich van 't vel!
Voor mij, ik zeg het stout en bout:
Zóó leven had mij lang berouwd,
En 'k geef nu, alles wel beschouwd,
Den bras van zulk een hel.
O! - 't was een oordeel in mijn kluis
En alle man was baes;
De vrienden nestelden in huis
Als wormen in een kaes.
De keuken scheen een helfornuis,
De kelder stroomde als de open sluis,
Bij 't onverpoosd rinkinkgedruis,
En wild en woest geraes,
Als 't spel van 't katje met de muis,
Van 't hondje met den haes!
't Is mooglijk, 'k had misschien abuis,
Maer in mijne oogen was 't niet pluis:
| |
[pagina 117]
| |
'k Maekte op dat leven liefst een kruis,
En vond het bitter dwaes.
Wel zwalpte ik in mijn bootje voort
Op 't holst der levenszee;
Maer landde in afgelegen oord
Toch eindlijk aen de reê.
'k Zag daer een meisje zoo 't behoort,
Een meisje van de liefste soort;
Zij had mijn ziel en zin bekoord,
En deed mijn hartje wee:
'k Wierp lijn en angel over boord,
En kijk.... zij beet gedwee!
De jonglingsnevel lag gesmoord
In 't stroomlicht dat uit de echtzon gloort!
Wij wisselden een statig woord,
En.... 'k pakte 't meisje meê.
'k Heb daer een grooten stap gewaegd,
Voorwaer geen kleinigheid!
| |
[pagina 118]
| |
Maer mij geen hairtje breed beklaegd
Van 't stout halsbrekend feit.
God lof! 'k ben veel te wel geslaegd:
Een vrouwtje dat mij zóó behaegt!
Mijn liefde meer en meer vergraegt!
Mij innig mint en vleit!
Neen, wat mij slechts aen 't harte knaegt,
Is dat 'k de lieve meid
Reeds lang niet vroeger heb bejaegd;
En moest ze op nieuw door mij gevraegd,
Zoo voetstoots weg en onversaegd,
Waer 'k weêr daertoe bereid.
Gij nu, mijn allerboost verdriet,
Door mij zoo zeer gevreesd,
Gij, slommeringen, zorgen, vliedt,
Waer 't huwlijk van geneest!
Thans moei 'k mij met den gaerkok niet;
God dank, ik ben geen keukenpiet,
Die alles neuzelt en bespiedt,
Neen, 'k ben dat nooit geweest!
| |
[pagina 119]
| |
Ik laet mijn wijfje 't hoog gebied,
'k Hoû op mijn kamer feest;
En 't zij mijn oog een uiltje schiet,
Of 't zij mijn dichtaêr stroomen giet,
Bij 't stemmen van een hartig lied,
Blijf 'k, lapper, bij mijn leest.
En klimt het licht aen 's hemels tin
Als 'k de oogen open doe,
De nieuwe dag baert nieuw gewin
Dat 'k aen mijn vrouw vergoê.
Mijn levensdraedje is één gespin
Van vrede en vreugd in 't klein gezin;
Daeraen is einde noch begin;
'k Ben immer wel te moê;
En, koutend met mijn zielsvriendin
Van 't kalfjen en de koe,
Wacht ik, aen 't hart der engelin,
De zonschijf weêr ten westen in,
En knijp, in de armen van de min,
De matte kijkers toe.
| |
[pagina 120]
| |
Zoo leef ik wonder in mijn schik,
In vollen huwlijksglans;
En blijf, tot aen den jongsten snik,
Gewiegd in de echtbalans.
Wie 't anders u aen de ooren klikk',
Gelooft mij, 't huwlijk baert geen schrik:
Ik ken 't gevalletje op een prik,
En raed het ieder thans.
Van loos verraed en boozen strik
Gewagen slechts romans,
En dwaes wie zulke pillen slikk'!
Welaen, gij jongens, doet als ik:
Ik aerzelde geen oogenblik!
Waegt gij nu ook de kans!
Doet gij als ik, gij groot of kleen,
En komt tot goed besluit;
God schiep den mensch niet om alleen
Te leven als een guit.
Pakt op uw biezen! regt daerheen!
Al liept ge u ook een blauwe scheen,
| |
[pagina 121]
| |
Men ziet die vlakken niet aen 't been;
Daerbij is niets verbruid!
Niet altijd vindt ge een strobbelsteen
Waerop ge uw teenen stuit.
De vrouw toch is geen tijger, neen!
Zoo gansch gevoelloos zijn er geen;
Misschien wel vindt ge er twee voor een:
De mijne heb ik buit!
1844. |
|