Ernst en boert

(1847)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland– rechtenstatus



[pagina 122]
Op een tweetal. Wie is getrouwd en krijgt geen kinderen? 'k Beklaeg den man. Schoon vader Cats zegt dat zij hinderen, Ik hoû er van; Want sinds de Heer mij schonk twee dreutels Van mijn fatsoen, Heb ik met deze kleine keutels Zeer gaern te doen.
[pagina 123]
Wat zeg ik? twee? al had 'k er negen, Dit groot getal Beschouwde ik als een' hemelzegen, En 'k minde ze al. Geen wreevlig krabblen achter de ooren; Geen scheef gezigt! Neen, 'k liet een hartlijk welkom hooren Voor ieder wicht! Trotsch op die menigte exemplaren Van eigen druk, Wenschte ik aen armer huwlijksparen Zoo veel geluk. 'k Zong voor mijn dochtertjes en zoontjes Een lied vol zwier, En tokkelde al de fraeiste toontjes Van mijne lier; Ja, 'k stemde hoog de boksvoetrietjes Der herdersfluit, En blies driedubble trilogietjes Mijn longen uit.
[pagina 124]
Althans 'k heb van die negen spruitjes Niet meer dan twee, En ben voorloopig met die guitjes Al vast te vreê. 't Restantje baert me in 't minst geen kommer; Want uit mijn' echt Komt eens, wat nog ontbreekt aen 't nommer Probaet te regt. Maer wat mij 't brein vol muizennesten En zorgen steekt, Is, hoe naer lijf en ziel ten besten, Men 't kleingoed kweekt. Dat schriklijk punt van educatie Is vaek geweest Het voorwerp mijner meditatie; En voor het meest Wordt tot aen 't minzaem avondpraetje Dit stuk bewaerd; Dan zit ik, koutend, met mamatje Aen d'open haerd, En spreek met vrouw-lief regt vertrouwdjes Voor 't knappend vuer,
[pagina 125]
En keuzel van de teedre boutjes Zoo menig uer! Hoe dapper val ik aen 't vertellen! En wel vooral Wat toch van onze twee mamsellen Eens worden zal. Hoor, zeg ik soms, mijn beste schatje, 't Geldt vrouwenlast, Maer maek in Godesnaem toch dat je Er goed op past! Wat beter dan uw zorg bestaet er Voor kinderheil? De vaderliefde houdt eerst later Een oog in 't zeil. Al wat behoort tot schreeuwen, eten, Et coetera, Die schoone taek slaet, bij mijn weten, De man niet gâ; De luermand, dat verheergewade Der kramerij, Paelt regtstreeks aen 't gebied der gade, De wieg daerbij.
[pagina 126]
Aen u dan, vrouwtje, de eerste zorgen: Met moedervlijt Bij iedren avond, nacht en morgen Hun die gewijd! Gij moogt hun 't gapend mondje vullen Met melk en pap; Gij houdt den leiband bij het sullen Van d'eersten stap; Gij laet de woelzieke englen dartelen Op uwen schoot; Als palingen op 't voerkleed spartelen; En elken stoot Of slag, die de oogen vormt tot kraentjes Van paerlendrop, Verpleegt ge, en droogt de heete traentjes Met kusjes op. Dan schept ge uit kaerten kunstpaleisjes Vol eedlen zwier, En knipt de mooiste poppenlijsjes Van goud-papier; En zijn de beide lievelingen Het spelen moê,
[pagina 127]
Gij sluit, bij 't do-do-kindje zingen, Hun de oogleên toe. Maer klimt hun jaergetal tot zeven, Dan moei 'k me er meê, En wil hun spelend lessen geven In 't A, B, C; 'k Leer hun wat inkt, papier en pen is Bij 't schrijfgeklad, En van geschiednis, aerdrijkskennis Zoo ook al wat. Bij 't werpen van de dobbelsteenen, Bij 't bikkelspel, Vest ik hunne aendacht al met eenen Op 't cijferstel; Maer 'k laet hun de eer der beste scheuten Op 't ganzenbord, En zorg dat 't gros der peperneuten Hun aendeel wordt. En gaen wij door den tuin te samen Een wandling doen,
[pagina 128]
Dan zeg 'k hun al de vreemde namen Van rijp en groen; En nauw ontwassen aen de luerbroek Van 't kleine kind, Toon 'k hun een bladzij' uit 't natuerboek Van zeekren vrind. Dit meesterstuk dring' door de plooijen Van hun verstand, En scherp' hun studie op de vlooijen Van elke plantGa naar voetnoot(*). Maer naeijen, breijen en borduren Gaet mij niet aen; 'k Laet daermeê bij gelegen uren Mama begaen. Zoo worden beide, met de jaren, Bij schoot op schoot, Van kleine kleuters die zij waren Allengskens groot.
[pagina 129]
En zijn ze eens, als volwassen vrouwen, Genoegzaem sterk, Welaen, de handen uit de mouwen, En fiks aen 't werk! De droogste cijfers samentellen In 't keukenboek! De kunstigste achterlappen stellen Op rok en broek! Van 's morgens vroeg al op de proppen En in de weer Met kousen mazen, mutsen stoppen En wat al meer! Zóó mogen zij haer' tijd benutten In 't huisgezin, En treden niet als ijdle flutten De wareld in. En houdt een vrijer op de meiden Het oog gevest, Dan spreekt hij zeker over beiden 't Probatum est! En worden beiden, zoo wij 't hopen, Ook eens mama,
[pagina 130]
Dan volgen zij, bij 't kindren koopen, Hare ouders na. Zoo redekavel 'k met mijn vrouwtje Van 't klein geslacht, En trek aen dit gevoelig touwtje Tot in den nacht, En altijd is er stof voorhanden; Maer, tot besluit, Wil soms het vuer niet langer branden, En 't licht gaet uit. Toch zeggen we op dit punt (geen wonder!) Nog menig woord, En zetten 't zoet gesprek zelfs onder Het droomen voort. 1846.	voetnoot() Zie Nederduitsch letterkundig jaerboekje voor 1846, eene Bladzijde uit het boek der Natuer,* bladz. 33 en volg.

Op een tweetal.