Besluit
Eigenlijk zijn In het land der blinden en Is eenoog koning bedoelt als voorlopers op de volledige uitgave van mijn dagboek. Onlangs verscheen Memoires deel 13, over de jaren 1971-1972. Ik heb nog ver te gaan. De Willem Oltmans Stichting zal zichzelf opheffen als het hele dagboek in deze serie Memoires en ook de brievenboeken, die mijn vriend Peter van de Wouw momenteel samenstelt uit de meer dan 10.000 brieven, die ik hem schreef, zijn verschenen.
Ik ben nu, in 2003, zelf 78 jaar. Ik weet dus niet of het me gegeven zal zijn de nog te bewerken dagboeken van 1996 tot de dag van mijn dood zelf gereed te maken. Tot 1996 ligt mijn levenswerk gereed om te worden uitgegeven. In de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag bevinden zich de originele handgeschreven klappers (tussen 1935 en 1996), die een lengte van 80 meter beslaan.
In In het land der blinden en in Is eenoog koning heb ik in vogelvlucht willen aangeven wat er nog komt. Je zou kunnen zeggen, het is een milde commercial. Eigenlijk had ik geen tijd om het grondiger te doen. Het is een te gehaaste, onvolledige en onbevredigde weergave geworden van het nog komende materiaal.
Ik heb met mijn nieuwe website en vrijwel dagelijkse commentaar op het wereldnieuws te veel hooi op de vork genomen. Toen Henk Krol, hoofdredacteur van de Gay Krant aanbood een site voor me op te zetten, wilde ik de uitdaging best aan. En eenmaal bezig realiseerde ik mij dat ik na de boycot vanuit Den Haag, sinds 1956, voor het eerst in 2003 op mijn eigen website mijn mening vrij en onverveerd kon uitdragen. In augustus 1953 begon ik als journalist te werken. Het duurde dus een halve eeuw voor ik het moment in mijn leven bereikte dat ik de vrije journalist was, die ik altijd heb willen zijn en waar ik een journalistiek leven lang voor heb geknokt. Ik moet zeggen, ik geniet er intens van.
Willem Oltmans, Amsterdam, oktober 2003
Auteursrechtelijk beschermd