Persona non grata

[p. 5]

Revenge is a kind of wild justice, which the more man's nature runs to, the more ought law to weed it out.
Francis Bacon

[p. 7]

Voorwoord

In 1994 ben ik 41 jaar journalist.

In dit boek is in een notedop beschreven hoe ik 38 jaar door de overheid en de inlichtingendiensten ben geterroriseerd in opdracht van Joseph Luns, nadat hij ongelijk kreeg in de kwestie Nieuw Guinea, precies zoals ik hem had voorspeld.

Al in 1958 vluchtte ik naar de VS waar de achtervolging, zoals geheime documenten in 1991 zouden bewijzen, onverminderd werd voortgezet. Het uiteindelijke doel van mijn vijand was niet alleen om mijn werk als journalist onmogelijk te maken, maar om mij uiteindelijk tot de bedelstaf te brengen.

Mijn ouders hadden me voldoende fondsen nagelaten, zodat ik deze ongelijke strijd tot 1990 heb kunnen volhouden. Toen vluchtte ik opnieuw, ditmaal naar Zuid-Afrika, maar ook daar werd de terreur voortgezet. In 1992 ging ik gedwongen naar Amsterdam terug en probeer me in een studio van zes bij zes in de Jordaan staande te houden van een minimumuitkering van 1.240 gulden per maand.

Mijn vrienden hebben me sedert jaren geadviseerd me niet langer aan de regels te houden waar de overheid nooit anders heeft gedaan dan mijn rechten als burger en journalist met voeten te treden. Maar dan is er altijd weer de homunculus, het kleine mannetje in mijn brein, door Leibnitz eens omschreven als de demon of de kabouter, die me influistert ‘Doe anderen niet aan wat zij jou aandoen’.

Er is echter een grens, ook voor mij. Ik ben nu 69 jaar en sta feitelijk op straat. Ik ben van mening, dat de hier volgende reportage onomstotelijk aantoont dat ik deze situatie allerminst verdien. Ik eis mijn rechten terug van de Staat, en wens schadeloos gesteld te worden voor wat ze tegen me hebben uitgevreten.

De Haagse rechter heeft zich reeds uitgesproken, dat de Staat materiële en immateriële schade moet uitkeren mits ik kan aantonen dat het getreiter ook na 1964 heeft aangehouden. Hier dus een aanvankelijk nog summier overzicht om dit ten behoeve van de rechter te bewijzen.

Willem Oltmans, oktober 1994

[p. 8]

Voorwoord bij de tweede druk

Jos Slats schreef in de Volkskrant over dit beknopte verslag, dat het was opgesteld als een pleidooi voor mijn advocaten om in de slag te gaan met de Staat der Nederlanden. In het verloop van de procedure bleek echter hoeveel meer bewijzen en geheime stukken nodig zijn, om de rechter te overtuigen dat de overheid onrechtmatig heeft gehandeld. De nvj heeft inmiddels, in hernieuwd en in constructief overleg met Hans Verploeg en de nieuwe voorzitter Ron Abram, oud hoofd-redacteur van het Algemeen Dagblad, besloten professor Peter Nicolai en Ellen Pasman van het kantoor Höcker, Rueb en Doeleman aan de heer H.W.E Vermeer (die het fort voor mij vijf jaar alleen verdedigde) toe te voegen.

Helaas heeft de overheidssabotage zich in 1995 onverminderd voortgezet via het nieuwe kabinet, Wim Kok, Hans van Mierlo en de inmiddels afgetreden Hans van der Voet van de rvd. De oude Luns-truc werd herhaald. Luns had er immers een handje van de nvj officieel mee te delen: ‘We zullen het nooit meer doen’, en dan 14 dagen later een geheim telegram over de hele wereld te verspreiden: ‘Oltmans blijft persona non grata’! Kok en Van Mierlo betoonden zich brave leerlingen van schuinsmarcheerder Luns. Ik werd voor het staatsbezoek van koningin Beatrix in 1995 aan Indonesië keurig, zelf tot drie maal toe, schriftelijk aangemeld bij de Indonesische ambassade in Den Haag, terwijl achter mijn rug om Kok en Van Mierlo rechtstreeks bij generaal Suharto, de Pol Pot van deze fascistische politiestaat, een wit voetje probeerden te halen door in het geheim te verzoeken ‘iemand die het staatshoofd van Indonesië aldus omschreef’ geen toegang tot de republiek te verlenen.

In het vervolg op Persona Non Grata zal een en ander op uur en datum aan de orde worden gesteld.

Willem Oltmans, mei 1996.