|
| |
| |
| |
Bruyd-lof-Lied,
VAn outs d'Ithaacsche-vorst, o Bruyd'gom, in sijn lijen
Hadde staach tot hulp een, die hem vvel leerde strijen;
Die hem uyt sijn verdriet, loste door hare hand,
Dat Syreen, noch Charibd', hem noyt hebben ontmant,
Noch d'Aerde-schudders-soon, hem coste overvvinnen,
Ia dat de bracke Zee, hem noyt conde verslinnen;
Dees Hoochstens-dochter vvijs, alleen haer niet en paert
By u, maer al de Goon, te saem omhooch vergaert
Verclaren daer haer cracht, om dy in als te lieven.
Ist nu geoorloft mijn, dijn jonst te overbrieven,
Soo roep ick overluyd, ô Iongman vol gheluck,
Meer als dees VVijse-Grieck, die nimmer bleef in druck;
VVant d'eeughe Prometheus, heeft voor dy self vercoren,
Voor dy, dees vvaerde Bruyd in Leyden vvel gheboren
Van Ouders, vvijs, vol eer, om sijn, dijn tvvede !ck.
T'schiet niet door Cupido, of door Parces beschik,
| |
| |
Maer door des Hoochsteens vvil, die dy beyd', heeft gheropen
Tot deese grote staet van dy vervvacht met hopen.
Ontsteeckt in mijn dijn licht, ô Phœb' in mijn nu vaert,
Dijn lieffelijck gheluyd, in mijn nu openbaert,
Gheen Delphoos vvonder reen, maer claere naeckte vvoorden
Singt voor u Schryver hier, niet die de Goden hoorden
Als Mars ghevanghen lach, ind' Hickaers listich ned.
Maer dat dit Lieve Paer met eeren op een bed
Sullen schier rusten hier, om t'samen te beginnen
Te knopen sulcken knoop, die niemant can ontbinnen;
Alleen de bleecke Doot, die niemant hier en spaert,
Dit vvenschen sy alt'zaem, die hier sitten vergaert.
Dies climpt vant' toppich-groen, ghy Sustr'en alle neghen,
Singt lief'lick op sijn Svvaens,, dees Lieffelicke seghen.
Brengt Antiopes-Soon, u vvel ghesnaerde Lier,
Speelt op sijn Demodoocs, t'eynd' van dit brandend' vier
Van dees ghesielde-een, gheen vreuchdeu vvilt versvvijghen:
Vlie Onvre,Haet, en Nijd, maeckt plaets, laet neervvaerts stijghen
| |
| |
VVt t'blau' ghesterde velt, de claer stemde Cameen;
Gheluck, Trou; Liefd', ô Bruyd, schenck dy de God-drie-een
Op dees u hoochste stach, als 't huys van vreuchden davert,
Als ghy u Siel en Lijf, gheeft dees u staghe dravert
Die u lang heeft vervolcht, om dit, dat hy nu crijcht,
Als u Hert, Sin, en VVil, al sitterende stijcht
Binnen in s'herten hol, van die u eer gaet lieven
Alleen om Liefd's ghenot, als ghy u bruyne dieven
Staech loncenkde op doet, met u bepeerlde mond,>
Daer ghy als met een schicht, sijn hert dan me doorvvond.
VVat Amasoonsche-Vrou vvat stoute Enyo
Verlijck ick best by dy? gheen; dees sijn veel te blo,
V daed noch hoogher climt, ick can hem niet verlijcken:
Voorvvaer de Myrt die volcht u daed in alle vvijcken,
Ghy die een manlijck hert, ghebracht hebt onder t'iuck
Vant treckende ghebied (hy achtet voor gheluck)
Van dijns herten begheer, dies moetmen u cracht prijsen,
Dit roep elck over al, ja oock de Seven VVijsen:
| |
| |
VVat sal ick segghen meer, dy alle eer toecopmt,
Verdiende Iudith yet, by dy sy heel verstompt,
Sy bracht een droncken man, en ghy een nocht'ren onder.
Gheluckich edel Maecht roept Steen en bloem bysonder.
Verjaecht dees bleecke vrees, drijft vvech dees rode schaemt,
Droocht af dees tranen heet, voorvvaer dit niet betaemt:
V druck vverd haest verkeert, in meer dan duysent vreuchden,
V Yverend' eel hert, vol crachten, en vol jeuchden
Comt haest opt' pluymich bed, by dy met groote lust;
Hy wenscht om dijne hulp, dees al sijn vvillen blust,
Toont Liefds ghenot, VrouBruyd, vvilt nu doch vveer omarmen,
Die u lang heeft ghevolcht, met hertzeer, en met carmen:
T'za grijpt een moet, vat aen, de nacht belet t'ghesicht,
D'alsiende Son, heeft nu, sijn paert en toom ghesvvicht;
Aurora root ghebloost, blijft noch in s'Hemels salen:
Men siet noch vochte douvv, opt gras bepeerelt dalen.
VVat sou ick segghen meer, ô Anna vander Aar,
Volcht Pyrrha, maer verkeert, ghy hebt tot t'kint een Vaar.
| |
| |
En ghy, ô Bruydègom, vvilt uyt u setel stijghen,
Betreet met dijnen Plant, (vvilstu veel eeren crijghen)
De alderschoonste Saal, schoon boven Alcinous;
Vlie haest by dijne Bruyd, hoe steeckt ghy dus vol grouvvs,
T'betaemt gheen manlick hert, dus achtervvaerts te deysen:
Treet aen, gaet vvel ghemoet, onnoodich ist' bepeysen;
Zy vvacht dijn comst met angst, dus niet te rugge treet;
T'comt heel na dijne vvil, dijn Plaets is al ghereet
Ontbloot van Maechden blo, die stracks hebben verlaten
Haer liefste Speel-genoot, daer sy betraant by saten;
Zy vloden voor dijn compst, als eens op eene jacht
Dianaas Maechden de'en, als t'vvilt Actéon bracht
Daer hy tot sijn verderf, sach heel naeckt veel Goddinnen:
Even hebben zy, oock door de dvvang der Minnen
Verlaten 'liefst en t'vvaerst, daer u hert dach en nacht
Met errenst na verlangd, dus nu niet langher vvacht.
O svvarte droeue Nacht, verheucht u boven maten
De camer hoor ick op, hy is al inghelaten.
| |
| |
T'za neemt een hert treet aen omarmt dijn lieve Bruyt,
Gaet onbevreest by haer, dijn vierich hert ontsluyt,
Bluscht nu haest dijn begheer, droochd haer betraende vvanghen,
En vvilt daer tsaem met vreuchd, de soete crych aenvanghen.
Daer elck dy sijnd' ghelijck, met beven staech na vvacht,
So lang, den eersten storm, ten eynde is ghebracht.
O uyr vol van gheluck, die aenschout dees vereening
Die nu met vreuchd gheschiet, maer enden sal met vveening!
O Bruyd'gom, saeyt, en poot, met Anna vander Aar
In't lieflick vruchtbaer lant, van Venus vry van vaar.
En ghy, Vrou Bruyt, vat aen, en wilt de planten gieten,
Op dat ghy bey te-saem ghelijck'lick moecht ghenieten
VVat dy van t'hooch, toe compt van als tzy soet, oft zuyr?
Verknoopt u beyde hert te-samen als een muyr.
Ick hoop, ghy sult eer lang, dijn eyghen vrucht sien leven:
T'welck t'eynd' is van dees staet, soo lange als wy weven
Aen Penelopes webb', twelck nimmer is gheend,
Dan als Erebi kint den draet, met snijden scend.
| |
| |
Hier me vloghen weer heen; stracx op d'Olympsche toppen
Dees Enghels drie-mael-drie, en ginghen t'samen zoppen
Veel swerte Nectar soet en wit Ambrosiam,
So lang d'hooch gaende Son, met toom en paerden quam
In d'onghebaende plas, om haer met lust te drencken,
En dat de swerte Nacht, de bleecke Maen ging wencken
Sijnde sijn beste ooch, op dat hy so mocht sien
VVat van dit Lieve Paer, op t'bedde sou gheschien.
Ick schort mijn Sang, tis laet, beveel de rest u Schrijver
Die staach wat nieus verhoopt, onsteeken zijnd' met yver.
I. I. O.
|
|
Auteursrechtvrij