De tweelingen Flip en Henk

[p. 17]

Hoofdstuk II.
Moeder vertelt een heerlijk nieuwtje.

Een paar maanden na den verjaardag stond op een heerlijken lente-avond de geheele familie voor 't huis, om Vader uitgeleide te doen. Die moest dadelijk na het eten op zijn motorfiets uit, om een verweg wonenden patient te gaan bezoeken. 't Was wel leuk, om Vader zoo te zien wegschieten als een pijl uit een boog, maar de motorfiets kon Flip niets meer schelen. Toen hij die voor het eerst gezien had, was hij één en al belangstelling geweest en had hij overal willen aankomen, om te zien, hoe die machine in elkaar zat. Maar Vader had dadelijk gezegd, dat de jongens de fiets met geen vinger mochten aanraken en zelfs niet in de schuur mochten komen, waar die stond. Nu, toen was er voor Flip alle aardigheid af geweest.

Ze keken Vader na, tot hij den hoek van den weg om reed, en gingen toen den tuin in. 't Was al zoo lang licht en 't was zulk heerlijk weer, dat de jongens, vóór ze

[p. 18]

naar bed gingen, nog wat buiten mochten spelen. Moeder ging voor de open serredeuren zitten, om te genieten van 't zingen van de vogels. ‘Echt Lente!’ zei ze tot zich zelve en zij snoof de fijne geuren op, die de lucht vervulden. 't Was, of alles verheugd was, mensch, dier en plant, om de heerlijke dingen, die bezig waren te komen. Vooral de vogels waren uitbundig in hun vreugde. Een poosje bleef Moeder zoo stilletjes zitten; toen riep ze haar jongens binnen.

‘Hè, Moeder, moeten we nu al naar bed,’ klonk het uit twee monden tegelijk, ‘het is nog veel te vroeg!’

‘Ja, jongens,’ zei Moeder, ‘dat weet ik wel, maar ik heb jullie iets te vertellen.’

Dat tooverwoord hielp. Als er verteld werd, waren ze er dadelijk bij. Zooals gewoonlijk in 't schemeruurtje, gingen ze ieder aan een kant van Moeder op de canapé zitten, zoo dicht mogelijk bij haar.

‘Is het waar gebeurd, wat U vertellen gaat?’ vroeg Henk, die veel van ware verhalen hield.

‘Nu,’ zei Moeder ‘het is niet waar gebeurd, maar 't zal nog waar gebeuren, hopen we.’

‘Dan komt tante Saar zeker met Pinksteren,’ veronderstelde Flip. Maar Moeder schudde het hoofd en

[p. 19]

zei heel zacht: ‘Ik heb jullie een heel ander nieuwtje te vertellen en je kunt het niet raden, dus zal ik het maar dadelijk zeggen.

Je krijgt misschien een klein zusje!’

De jongens waren een oogenblik stil van verbazing. Daarom vroeg Moeder: ‘Of wilden jullie liever een klein broertje hebben?’

‘Neen, veel liever een zusje!’ riepen beiden uit.

‘Nu,’ zei Moeder, ‘ik zou ook liever een zusje hebben. Maar we krijgen niet altijd, wat we het liefst willen; het kan ook wel zijn, dat er een broertje komt. En dan vinden we dat ook heerlijk,’ voegde ze er bij.

‘Wanneer komt het zusje?’ vroeg Henk.

‘O, dat duurt nog een heel poosje. Over een paar maanden komt tante Saar, in de vacantie. Na de vacantie gaan jullie naar school. En als ik het dan zoo erg stil en eenzaam heb overdag, dan komt misschien het zusje. Is dat nu niet heerlijk voor Moeder?’

Ja, de jongens vonden het verbazend leuk en deden allerlei vragen.

‘Mag ik het zusje in den kruiwagen rijden en 's winters in de slee?’ vroeg Flip.

‘Nu,’ zei Moeder, ‘dat zal nog een poosje duren. Het

[p. 20]

eerste jaar moet zusje haast altijd liggen, in de wieg of in den wagen.’

‘Dat is vervelend, dan heb je er zoo weinig aan,’ vond Henk.

‘O, maar je kunt wel met haar spelen, als ze in de wieg ligt, en liedjes voor haar zingen, als je uit school komt.’

‘Hè ja, Moeder,’ zei Flip, ‘vertelt u nu eens wat van de school.’

Maar nauwelijks had Moeder opgenoemd wat ze daar zouden leeren, toen Flip genoeg had van 't stil zitten. Hij liep naar buiten. Wat Moeder verder van de school zei, hoorde Henk alleen. Plotseling hield Moeder op met vertellen, want ze hoorde Flip zoo allerliefst in den tuin zingen: ‘Klein broertje ligt op Moeders schoot, met allebei zijn beentjes bloot.’

Nog voordat hij het heele liedje uitgezongen had, kwam hij naar binnen vliegen en riep: ‘Moeder, als er een zusje komt, dan moeten we zingen: ‘Klein zusje ligt op Moeders schoot, met allebei haar beentjes bloot.’

‘Hè, ja’ zei Moeder, ‘laten we 't zóó eens zingen!’

Zij zette zich aan de piano. En zachtjes zongen ze met hun drieën, terwijl Moeder begeleidde, van 't zusje in

[p. 21]

plaats van van 't broertje. Toen 't uit was, vroeg Henk: ‘Maar, Moeder, kan je nu van een zusje zeggen: ‘Wat zullen we de deugniet doen?’

‘Zeker,’ zei Moeder, ‘een meisje is ook wel eens een deugniet. Kom, laten we nu nog zingen van: “De zon houdt op te schijnen, zij heeft haar tocht volbracht.” Dat past zoo goed, nu het donker begint te worden.’

De laatste regel was: ‘En wil nu slapen gaan.’ Ze zongen dien heel zacht.

Daarna pakte Moeder haar kleine krullebollen beet en zei: ‘Ga jullie nu ook slapen, mijn lieve kereltjes. En droom dan van 't zusje. Dat zal een heerlijke droom zijn!’