Bobo. Geschiedenis van een aap

[p. 3]

Bobo
Geschiedenis van een Aap

[p. 4]

KUNSTEN VAN BOBO IN DE WOESTIJN.

[p. 5]

Eerste hoofdstuk
Bobo's eerste jeugd

Heel ver van hier, in Afrika
In de woestijn, de Sahara,
Leefden met talrijk huisgezin
Een zwarte aap en een apin.
En op de zeventiende Mei
Kwam er alweer een aapje bij.
De vader sprak op droeve toon:
‘Ik weet geen naam meer voor mijn zoon,
Wij hebben er nu veertien al,
En 't wordt een moeielijk geval
Om steeds opnieuw weer te beginnen,
Met mooie namen te verzinnen.’
Maar moeder sprak: ‘Mijn lieve Jan,
Hoe kun je toch zo tobben man,
'k Weet honderd naampjes voor mijn kind,
Die jij ook zeker aardig vindt,
Mijn snoes, mijn poes, mijn poppedijn
Mijn pronkjuweel van de woestijn
Mijn engel en mijn rottekop
Je bent zo'n lieve moppedop
Mijn lieve kleine hartedief,
Wat ben je mooi, wat ben je lief
Mijn lieve dot, wat ben je zwart’,
En moeder drukte hem aan haar hart.

[p. 6]

 

Toen riep de kleine zwarte Ko,

 

‘Toe vader, noem hem dan Bobo,

 

Joes, Pim en Jok verzonnen 't sââm,

 

En 't is zo'n echte apennaam.’

 

Nu - zoals Kootje had gehoopt,

 

Werd 't nieuwe kind Bobo gedoopt.

 

 

 

Bobo werd gauw de lieveling

 

Van d'Afrikaanse apenkring,

 

Hij was een leuke, slimme rakker

 

En altijd vlug en altijd wakker.

 

Het was bij voorbeeld ongehoord

 

Zoals hij danste op het koord;

 

Daarvoor deed dienst een dikke slang

 

Van 't echte ras en heerlijk lang.

 

Doch ach, het einde van zijn jeugd

 

Was iets dat hem nog jaren heugt.

 

Hij werd gevangen, vastgebonden

 

En naar Europa toegezonden;

 

En met veel and're dieren mee

 

Verkocht aan 't circus van Carré.