Het land der willekeurigen (onder pseudoniem J.A. Schasz)

[p. 15]

Zesde hoofdstuk.
De bedelaar.

Het hoogmoedig en dwinglandisch gedrag van dit Tolheksdeurwaardertje, die, zo regt op den man af, zijne vraagen inrigtede; met zulke gedugte drangredenen zijne onderzoekingen ondersteunde, en met eene zegevierende vriendlijkheid mij, als 't ware, beschimpte, vermids ik zijn zin had moeten opvolgen, hield eenigen tijd mijne gedagten gaande.

Hoe is 't mooglijk; dacht ik bij mij zelve, dat men zulke impertinente karels aan een Tolhek plaatst! - Is dit een geschikt middel om vreemdelingen te lokken? - Strekt het niet veelëer om de gansche beschaafde waereld afte schrikken, van een land te bezoeken, waarmen zodaanige Tolhekken moet passeeren?

Dus in diepe gedagten voortwandelende, en vergelijkingen en toepassingen maakende, trad een Bedelaar schielijk van agter een boom te voorschijn.

Een aelmoes! - zei hij tegen mij, op een

[p. 16]

brutaalen toon, en te gelijk de hand uitsteekende, om die aantevatten.

Ik bezag deezen knaap van het hoofd tot de voeten, en meende, met een gramstorig gelaat en diepe verontwaardiging, hem voorbij te stappen. Dan hij stak de hand nu verder uit, en greep mij bij den rok.

Een aelmoes, zeg ik u! - dus graauwde deeze onbefchofte vraager mij met eenen toe.

Ik tilde den arm op, om hem een frissche muilpeer te geeven; dan, met eene sprong stond hij regt voor mij, met een groot mes in de vuist.

Een aelmoes! herhaalde hij, - of anders! - hier wees hij mij, hoe hij mij den hals zou afsnijden, bijaldien ik geen aelmoes gaf.

Zulk eene vervaarlijke drangreden kon ik niet tegenkakelen, om dat ik geen geweer bij mij had. Ik tastede in mijn zak; greep wat mij voor de hand kwam, en gaf hem een gulden.

Wagt wat! riep hij, en bezag de gulden.

Hij schudde den kop.

Ik heb u om een aelmoes gevraagd, zei hij.

(Ik tastede andermaal in mijn zak.)

En dit is geen aelmoes.

Hoe veel is dan een aelmoes in dit land? vroeg ik.

Een oortje, was zijn antwoord.

[p. 17]

o Ho! mijn vriend! voerde ik hem te gemoet, al wat er over is, word u geschonken. Hier mede wilde ik vertrekken.

Kind van den bliksem! zei hij daarop, terwijl hij wederom met zijn kaasmes voor mij sprong, heb ik niet gezegd, dat gij wagten zoud?

Ik bleef staan, even als Lots huisvrouw.

Hij haalde eenig geld uit zijn zak, en gaf mij negentien stuivers en zes duiten te rug.

Aldus moet het weezen! sprak hij onder het tellen: en nu bedank ik u voor uw aelmoes.

Hier mede vertrok hij.

Welk een Land is dit? vroeg ik bij mij zelve; doch vermits er niemand was, die mij kon antwoorden, vroeg en hervroeg ik, en bleef zo wijs al te vooren.