MoiBoi. Het buurmeisje

[p. 5]

[Moiboi. Het buurmeisje]

Het is een frisse zondag-morgen. MoiBoi huppelt vrolijk de keuken in. Daar is mama bezig met het ontbijt.

‘Goede morgen, mama,’ zegt hij terwijl hij overdreven snuift.

‘Hmmm... cacao... lekkerrr,’ zegt MoiBoi en rolt met zijn ogen.

‘Goede morgen lieverd, ga zitten en smul maar van het lekker broodje,’ zegt mama.

Broodje met kaas, dat is zijn favoriet. MoiBoi drinkt zijn beker cacao leeg en eet zijn broodje op.

[p. 6]

‘Mama, kijk...’ hij heft zijn armen en drukt zijn power om zijn spierballen te laten zien.

‘Ik ben sterk hoor,’ zegt hij trots.

‘Ja, dat ben je zeker!’ zegt mama en maakt een knipoogje.

MoiBoi lacht blij. Hij vraagt zijn moeder hoe laat het is. ‘Het is nu tien uur. Kijk...’ wijst mama naar de klok, ‘als de lange wijzer bij twaalf staat en de korte bij tien, dan is het tien uur. Zie je dat?’ vraagt mama.

MoiBoi knikt. Hij kijkt steeds naar buiten. Vandaag komen zijn neefjes, Urvan en Sofan, bij hem spelen.

[p. 7]

MoiBoi staat ongeduldig bij de voordeur naar ze uit te kijken. Hij slaakt een diepe zucht als hij inplaats van zijn neefjes, Marjoleen met haar moeder ziet aankomen.

Marjoleen is het nieuwe overbuurmeisje. Ze heeft twee dikke vlechten en is heel vlot met alles.

Maar, MoiBoi is boos op Marjoleen. Hij vindt haar kleinzerig. Want, drie dagen terug hadden ze samen met de jongens gevoetbald. MoiBoi had per ongeluk tegen haar scheen-been geschopt. Sjeetje, wat kan Marjoleen hard huilen. Radeloos had hij haar op

[p. 8]

zijn rug gedragen en naar huis gebracht.

[p. 9]

Toen ze haar moeder zag, begon Marjoleen nog harder te huilen. ‘Hh..hij..hee..eeft me ge..ge scho..opt,’ snikte ze.

Ze had een dikke bult aan haar been. MoiBoi kreeg daarvoor straf van zijn ouders.

‘Ik ga niet meer met haar spelen,’ belooft hij zichzelf. Hij slipt de keuken in en zegt tegen mama: ‘Die huilebalk komt eraan.’

Moeder begrijpt niet waar hij het over heeft en kijkt naar buiten. Ze ziet Marjoleen en haar moeder het erf oplopen.

[p. 10]

‘Oh, je bedoelt Marjoleen. Doe jij nou niet flauw, ga het goed maken met haar,’ plaagt mama.

MoiBoi trekt een lelijk gezicht.

Mama opent de deur en vraagt Marjoleen en haar moeder om binnen te komen.

Intussen, sluipt MoiBoi via de achterdeur naar buiten. Zijn neefjes, die net om de hoek wonen, komen al aangefietst. Gelukkig! denkt hij.

Ze voetballen op het erf. Urvan is een goede keeper. MoiBoi kan maar niet scoren.

[p. 11]

[p. 12]

Later besluiten ze om djoel te spelen. Omdat ze met z'n drieen zijn, kunnen ze geen groepen vormen. Dus wordt er onderling geteld. Wie nummer tien heeft moet bij de lijn staan. Wat een pech! MoiBoi heeft nummer tien.

MoiBoi krijgt het moeilijk. De jongens hebben al gauw een djoel gemaakt. Zo gaat het een tijdje door. MoiBoi vindt het vervelend dat hij nog niet aan de beurt komt. De jongens plagen hem. Zijn gezicht loopt rood aan.

[p. 13]

Door het geschreeuw en getreiter van de jongens komt Marjoleen naar buiten. Van haar moeder mag ze blijven spelen.

Marjoleen kan niet aanzien, dat de jongens het MoiBoi zo moeilijk maken. Ze krijgt medelijden met hem en komt dichterbij staan.

Opeens vraagt ze: ‘Mag ik ook meespelen?’

De neefjes stoppen met spelen en kijken verwachtings-vol van MoiBoi naar Marjoleen.

MoiBoi is in twee-strijd. Hij wil haar pesten, maar als ze mee speelt

[p. 14]

kunnen ze een groep vormen. Hij kijkt naar de andere jongens. Ze knikken goedkeurend.

‘Goed, als je ons belooft dat je niet als een baby gaat huilen, mag je mee spelen,’ zegt MoiBoi.

‘Ik ben geen baby,’ zegt ze dapper en laat er verwijtend op volgen: ‘Ik huil alleen als ik echt pijn heb.’

In gedachten ziet MoiBoi de grote bult op haar been weer voor zich. ‘Kom, jij staat achteraan op de lijn, jij kan toch djoel spelen?’ vraagt MoiBoi een beetje treiterend.

[p. 15]

Marjoleen maakt een grote tjuri...ze gaat snel op de lijn staan.

Nu krijgen de neefjes geen kans meer om een djoel te maken. Sofan

[p. 16]

neemt een kans en rent, maar hij wordt gepakt door Marjoleen.

‘Out, out, out!!!’ schreeuwt MoiBoi. Eindelijk is het zijn beurt om te djoelen. Van blijdschap maakt hij een koprol.

Marjoleen speelt slim. Ze maakt een schijn-poging om te rennen. De jongens trappen erin en MoiBoi schiet vliegensvlug aan de andere kant voorbij.

Binnen een korte tijd hebben MoiBoi en Marjoleen meer djoelpunten gemaakt.

[p. 17]

‘Buh-buh, buh-buh, we hebben gewonnen!’ juichen MoiBoi en Marjoleen.

Ze springen plagend in de ronde.

Urvan en Sofan klappen sportief in hun handen.

Die Marjoleen is toch wel een toffe meid, denkt MoiBoi.

Door het lawaai heen, roept mama dat het etens-tijd is. De neefjes en Marjoleen mogen ook mee eten.

Ze maken er een vrolijke middag van en hebben samen heel veel pret.

De neefjes verzinnen een refrein:

[p. 18]

 

MoiBoi en Marjoleen

 

kunnen weer vrienden zijn.

 

Wat vinden wij dat fijn.

 

Hup - Hoi

 

voor onze Moi-Boi

 

Vier - vijf - zes

 

Marjoleen is de best!

 

Drie - twee - één

 

zoals haar is er geen.

 

Zij is het buurmeisje

 

nummer-rrrrrr één...

[p. 19]