Het recht ontkleed

[p. 81]

XII

Verrukt stond ze stil voor een inrichting waar gondels aan lange kabels in steeds sneller vaart in het rond suisden. Het was eng maar tegelijk adembenemend. Toen ze tot stilstand waren gekomen, was Tonia graag ingestapt, maar zonder gezelschap dorst ze niet. Wat angstig giechelende jonge meisjes en hun begeleiders zochten haastig een plaats in de gondels, in afwachting van hun duizelingwekkende vlucht door de ruimte.

Daar gingen ze weer!... De rokken van de meisjes zwierden wijd uit. Ze gilden aanstellerig en klemden zich vast aan de jongens die een stille heldenrol speelden.

Tonia liep door, met moeite zich een weg banend door de rumoerige menigte. Ze voelde zich verlaten en werd woedend wanneer een overmoedige knaap haar in het voorbijgaan trachtte beet te pakken.

Geboeid bleef ze staan voor de miniatuurarena waar de kleine autootjes in een razend tempo rakelings door elkaar krioelden. Ze begreep er niets van dat er geen ongelukken gebeurden wanneer ze opeen botsten en ze moest lachen om de behendigheid

[p. 82]

waarmee de bestuurders zich altijd weer vrij wisten te maken.

Nee, hier moest je niet alleen zijn, bedacht Tonia, ook niet met Mies, die was er te oud voor!...

Een monumentale kraam was een festijn van licht en kleur. Achter de uitgestalde zuurstokken, oliebollen en andere lekkernijen, praalde hoog en ongenaakbaar de patrones, een grote vrouw met opvallend goudblond haar. Ze keek naar Tonia en lachte. Stel je voor, dacht ze, dat ik naast haar bezig was al dat lekkers in te pakken en aan het publiek uit te reiken, dat zou een kolfje naar haar hand wezen! Ze wees naar de oliebollen. ‘Hoeveel’, vroeg de vrouw. ‘Een zak vol’, zei Tonia en ze haalde haar geld te voorschijn. ‘Ook twee zuurstokken!...’

Vol beladen zette ze haar wandeling voort. Nieuwsgierig, 'n beetje afkerig, stond ze voor de schildering van een dikke dame die in de tent voor een kwartje te zien was. Een man bij de ingang schreeuwde hoeveel ze woog en het publiek mocht er zich van overtuigen dat het werkelijk allemaal echt levend vlees was.

Ze werd voortgedreven door een groepje uitgelaten jongelui die op papieren toeters bliezen en alle alleen lopende meisjes trachtten mee te tronen. Ze week zijwaarts uit, maar voelde opeens een overmoedige hand die haar om het middel vastgreep en ondanks haar verzet niet meer losliet. Dat nam ze niet! Ze gaf haar aanrander een flinke tik op z'n

[p. 83]

grijnzende tronie. Z'n maat nam het werk over en kneep haar in de billen. Door haar scherp uitwijken vielen de oliebollen op de modderige grond. Nog voor ze kon protesteren, was het groepje verdwenen. ‘Dat komt niet te pas’, zei een lange jongen.

Ineens herkende ze Jonnie. ‘Laat maar liggen!... Ik zal de schade wel vergoeden!...’ Toen herkende hij haar.

‘Bent u hier alleen?...’ Tonia knikte. ‘Wel, dat vind ik leuk!...’ Samen keerden ze terug naar de kraam waar Tonia haar voorraad had ingeslagen. Jonnie nam haar taak over en weldra stond ze dankend en blozend tegenover hem.

‘Ik zal dat vrachtje maar van u ovememen!...’ lachte hij hoffelijk. M'n wagen staat hier verderop. Als u wilt breng ik u straks even naar huis, want het kon wel eens zijn dat ze u de boel weer uit de hand stoten!...’

Trots liep ze naast de lange Jonnie die moest overbuigen als hij met haar sprak en niet naliet hierbij al z'n fraaie tanden te etaleren.

Ze passeerden een kraam waar de mensen aan aparte tafeltjes zaten en poffertjes of wafels aten.

‘Mag ik u eens op een paar van die heerlijke wafels trakteren?...’ vroeg Jonnie terwijl hij z'n vrije arm onder de hare schoof. Weldra zaten ze naast elkaar, aten wafels en dronken heerlijk schuimend bier. Nu was ze echt uit, Tonia! Of het 't bier was of het schetterende kermisrumoer, ze was haar toezegging

[p. 84]

aan Mies om direct terug te komen vergeten. Die kon haar niets verwijten! Ze was immers in gezelschap van een aanstaande veearts, die haar bovendien nog per auto naar huis zou brengen...