99 beesten en een boer

[p. 39]

Twaelfde Tooneel.

PIETER, JAN.
(Gedurende eenige oogenblikken bekyken zy elkander zonder spreken.)

pieter.

Hewel!

jan.

Hewel!.... wat is 't?

pieter.

Hoe! ezelskop die ge zyt!... Gy zinkt van schaemte door den grond niet? Maer gy surpasseert in domheid al de Jocrissen, de jangaten en al de stomme, stomme beesten van de fabelachtige tyden.

jan.

Ik!

pieter.

Kyk! spreek er my niet meer van... ik ben woedend... buiten myzelven.... ik proclameer u den eersten quibus van Europa.... Ik verloochen u voor myn bloed.... voor myn broeder, en ik geef u myne maledictie.

jan.

Wat krygt de nu toch, broêre?

pieter.

Ik stik, ik sterf van gramschap en van den dorst. Myne keel is droog gelyk een vat poêr. - Geef my 't een of 't ander te drinken.

jan.

Te drinken!... waermede?

pieter.

Sabre de bois! waermede? maer vermits gy de gekheid begaef met dat meubel te trouwen zyt gy tot uwent, en 't is wel 't minste dat gy uw broeder tracteert.

jan.

't Is zeker waer, broêre! maer eens zoo genomen....

[p. 40]

hebt gy niet belet.... à la fin, z' heeft de deur toegetrokken en dat is zeker omdat we niet binnen zouden gegaen zyn.

pieter.

Ha! sapermilementen! als 't maer dat is.... waer er vensters zyn acht ik de deuren onnoodig. - Allons, wakker.

jan.

Hoe! wilt ge dat ik door het venster kruip?

pieter,

hem stootende.

Sla goed toe.... toon uwe autoriteit.

jan.

Ja, broêre.

(Hy klopt op het venster.)

pieter.

Toe, harder, harder....

jan.

Ja, broêre.

(Hy klopt zeer hard op het venster en breekt verscheide ruiten.)

pieter.

Zeer wel.... 't is eene manier van te roepen: is er iemand?