Mengelzangen
(1717)–Andries Pels–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
En wanneer - ge de tanden doet wateren,
Naa een klein tékentje van u-we gunst,
'k Mérk 't als ik u van lachchen zie
schateren, Schynt onverschillendheid
uw' groot-ste kunst.
 | |
2.'t Is uw' Schoonheid, én braave gestalt,
't Is uw' Jonkheid daar gy zo méê bralt;
Gy weet datze de zinnen betooveren,
| |
[pagina 31]
| |
Dat uw' bekoorlykheid ons wétten stélt,
Maar wat baat het, een goed te veroveren,
Dat gy niet houden wilt in uw' gewéld.
| |
3.Dénk tóch, Silvia, dénk om den tyd;
Dénk dat alles op aarde verslyt:
Dénk dat de Lénte geeft bloemen, én bladeren,
Dénk dat men Zomers lekk're vruchten plukt;
En als Hérst, én Winter ons naderen,
Dat alles is verrót, én afgerukt.
| |
4.Mérk uw' Lénte tóch wysselyk aan,
Wylge uw' Zomer voor handen zier staan;
Wacht u wél, ongevoelig te dartelen,
Als gy een Minnaar om u lyden ziet;
Want al meentge de Liefde te ontspartelen,
't Is voor één' tyd, het is voor eeuwig niet.
| |
5.Ziet dat gy 'er een Minnaar bezint,
Eer uw' Hérfst, óf Winter begint;
Want alsdan van de Liefde te handelen,
'k Geef 't aan uw oordeel óf 't wél voegen zou?
Neen, gy zoudt al uw' Minnaars zien wandelen,
En blyven zitten, Vryster, Weeuw, nóch Vrouw.
|
|
