Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
Auteursrechtvrij
[pagina 83]
| |
Stemme: Prins Robberts marsch. Of, Wat is de Meester wijs en vroet.
WAt siet men hier al vreemdigheyt,
Want niemant schijnt te vreen,
In 't lot hem eenmael op-geleyt,
Strax wil hy elders heen.
Jae heeft hy eene goede staet,
Hy slaet wat anders in,
Seer selden hout hy stal of maet,
Op hoop van meer gewin.
2. De Osse wil een Ruyter zijn,
Het Paert den ploegh behaeght,
De Krijghsman wil een Koopman zijn,
De Koopman krijght nae-jaeght.
De Schipper mint der Boeren staet,
De Boer wil zijn geleert,
Jae als der Rechten Advocaet,
Soo wil hy zijn ge-eert.
3. Wat u niet past, dat vat niet aen,
Te wijden schoe niet slobt:
Dus leert in eygen schoenen gaen,
Te nauwen schoe die propt.
Men heeft een wispeltuyre sin,
Doch niemandt daer op let,
Men slaet verkeerde wegen in,
Van 't een op 't ander bed.
| |
[pagina 84]
| |
4. Dees Menschen zijn gelijck de Zee,
Die nimmer rust gevoelt,
Nu van de een op d'ander Ree,
Als die steets raest en woelt.
Sy zijn gelijck de bleecke Maen,
Die nimmer hout een staet,
Nu neemtse af, dan groeytse aen,
En hout geen vaste maet.
5. Sy willen krijgh, dan weder vree,
Nu eensaemheyt, dan lust,
Sy staen tot geene dingen ree,
Nu woelery, dan rust.
Sy zijn vol los-beradenheyt,
En maecken geen besluyt,
Waer slechts haer eygen drift haer leyt,
Daer slaense achter uyt.
6. Sy zijn gelijck de wind die waeyt,,
En ongestadigh drijft,
Of als de weerhaen, dieder draeyt,
En noyt bestandigh blijft.
Dees slaen de handen aen den ploegh,
Daer Christus van verklaert,
Maer sien te rugh vol ongenoegh,
Door hare lichte aert.
7. Veracht dan wispeltuyrigheyt,
En weest in 't uw' te vreen:
Volvoert 't geen u is op-geleyt,
En voeght u na de reen.
Hy leunt op een te krancken riet,
Die wispeltuyrigh blijft:
Hy krijght van al sijn woelen niet,
Die steets op riemen drijft.
HOratius berispt dese Luyden in sijne Sendtbrieven, als mede in sijne Schimp-dichten dapper, en verhaelt aldaer de wispeltuyrigheyt der menschen, dat niemandt met sijn lot te vreden is, maer willen altijdt van 't eene op 't ander bedde, vvant een anders doen behaeght haer, en sy verlaten 't geene daer in sy zijn geoeffent. En dus komt het dat door dese ongestadigheyt, veele op de riemen drijven, en niet vruchtbaers konnen uytvoeren. |
|