Acqua. Waeter.
Een naeckte Vrouwe, wiens beschaemde deelen bedeckt zijn, met een Hemels blau kleed, sittende aen de voet van een klip, die van de Zee omcingelt is, waer dat in 't midden twee of drie Zee-monsters zijn: houdende mette rechter hand een scepter, leunende met haer slincker elleboge op een kruyck, die veel Waeters en Visschen uytwerpt, hebbende op 't hoofd een krans van groen riet dat in de poelen wast, maer 't soude noch beter zijn datse een goude kroone droegh.
Aen dit Element of Hoofdstoffe van 't waeter, wort de scepter en kroone gegeven, overmits geen Element gevonden wordt, 't welck den Mensche tot onderhout sijns levens en tot vervullinge des Werrelts noodiger is als dat selve: Waer van oock de Poeet Hesiodus en Thales Milesius geseyt hebben, dat het Waeter niet alleen 't beginsel is geweest van alle dingen, maer oock heerscherinne over alle Elementen: Want dat selve verteert het Land, bluscht het Vier uyt, en klimt boven de Locht: en uyt den Hemel over al nedervallende, is oorsaecke, dat alle noodwendige dingen door de aerde voortgebracht werden: Waer over het Water by de Heydenen in sulcken achtinge en eerbiedinge was, datse oock vreesden by 't selve te sweeren: en alsse daer by swoeren (gelijck Virgilius in sijn VI Aeneiad. verhaelt) wasset een onfeylbaere en vaste eed, gelijck verscheyden andere mede getuygen.
Auteursrechtelijk beschermd