Contritione. Berouw, Gebrokenheyt des herten.
Een Vrouwe van een schoon en bevalligh opsicht, staende metten vuyst gereet, als of zy haer naeckte slincker borst wilde slaen: de slincker arm houtse recht uyt nae beneeden, doch de hand open zijnde, de oogen zijn vol traenen ten Hemel gekeert, met een droevigh en treurigh wesen.
Contritio of Gebrokenheyt des herten, is de allergrootste droefnis die een sondaer heeft, van dat hy de hooge Majesteyt Gods vertoornt heeft; waer over de Schrijver van dese Dichten aldus seyt:
O aengename smert, doch uyt een bittre grond,
Die my mijn ziel beroert door 't roeren van de sond.
Die troost en heyl ontfangh door 't suchten en door 't steenen,
Die my baert veel gelux door treurigheyt en weenen.
Die smert die andren druckt, doet my ten Hemel gaen,
En doet my al dien rouw en droeffenis versmaen:
In u soo vind ick troost, veel soeter als de lusten,
't Geen andren is als roet, dat doet my lieflijck rusten,
Mits ghy in mijn gemoed u Zeetel hebt gevest,
Verlaet ick dese poel, en jaegh nae 't allerbest:
Nae een verhemelt Choor, alwaer ick sonder vreesen,
Een Wandelaer gelijck en seer verheught sal weesen,
Die nae een snoode wegh van doorens en verdriet,
Sijn moede voeten rust en bloemkens weer geniet.
Ick beklage mijne verleden tijden.
Auteursrechtelijk beschermd