en met onmaetige genegentheyt, naer het toekomende janckende.
De klimop draeght de beteyckenis van de ondanckbaerheyt, vermits dieselve plante of spruyte, den muyre, waer tegens zy opklimt en wast, op 't lest, tot een vergeldinge van danckbaerheyt, verteert, en van een rijt, en doetse alsoo ter aerden vallen. Dit selve wil oock de Adderslange uytbeelden, vermits dieselve door de vermaecklijckheit die zy heeft genooten van haer medegesel, tot vergeldinge van de Minne-plichten, veeltijts zijn hoofd in haer mond neemt, dat afbijt, en hem alsoo doodet. Tot dien eynde verhaelt Antonius Cataldus daer van dit gedicht, 't welck wy hier by voegen, tot vernoeginge des Lesers:
O Herbergh van de sond en doolingh opgekomen,
Ghy stelt u tegens God, Natuyr, en al de Vroomen,
Ghy kancker, pest en dood, ellendigh en benouwt,
Een dochter van de Hel, Alecto toe vertrouwt:
Der Vroomen vyandin, die vaerdigh zijt t'ontfangen,
Maer stribbigh, boos en wreck, om yder 't zijn' te langen,
Die past op eed noch eer, noch weldaed u geschiet,
Op vriendschap noch beloft, in 't alderminste niet.
Een Wolf, Grijfoen en Gier, Harpy in daed en oogen,
Van waer de trouw en deughd, is al te verr' ontvlogen,
Ghy schuym, ghy heff' en dreck, ghy schandvleck gantsch veracht,
Met Giericheyt gebaerd, een kind van eender dracht.
Wegh! wegh uyt mijn gedacht! ghy Vodde vol van smerten,
Ick ken geen meerder quaed, als u vervloeckte parten.
Auteursrechtelijk beschermd