Silentio. Stilligheyt.
Een oud Man, diewelcke zijn eene Vinger op de lippen, voor zijn mond houd, ter sijden sal een Gans staen, met een steen in den nebbe.
Om dat de Ouderdom lichtlijck gebieden kan te swijgen, als die geene, die veel meer op de verdiensten en op de verkregen goede naem vertrouwen, als op de woorden, daerom wort de Stilswijgentheyt, van sommigen, van dees Ouder afgemaelt.
De Gans is seer genegen om altijd te klappen en te taeten, en dat met veel geschreeuws, sonder dat zy eenigh soet geluyt over haer heeft. Derhalven houd zy den steen in den mond, om te betoonen, soo wy geen gelegentheyt sien om met eere of lof te mogen spreken, soo sullen wy veel liever swijgen, want indien 't goed gevoelen, van onse wetenschap, hier door niet vermeerdert, ten minsten sal 't niet worden vermindert; want de Stilswijgentheyt evenaert de verstandige en onverstandige, even gelijck: En daerom seyde een wijs Man, datmen de Menschen seer wel konde gelijcken by de potten, diewelcke men niet kent ofse heel of gebroken zijn, ten zy datmen 't aen 't geluyt hoore. En Socrates sullende zijn oordeel geven, over eene van zijne Scholieren, seyde, hy wilde hem eerst hooren eer hy hem wilde sien. Ammianus schrijft van de Gansen, dat alsse om den grooten brand van de Sonne te ontgaen, met hoopen van 't Oosten na 't Westen vliegen, en also zy nootsaecklijck den bergh
Auteursrechtelijk beschermd