Po.
De Po is van verscheyden en in 't besonder van Probus afgemaelt, niet alleene dat die sich als d'andere Revieren op een Waeter-kruyck leunt, en 't hoofd met een krans van Riet omwonden heeft, maer oock dat hy 't hoofd van een Stier heeft met hoorens.
Op dese maniere wort hy geschildert, om dat gelijck Servius en Probus seggen, dieselve een geluyt maeckt gelijck de Ossen balcken, oock isse gekromt gelijck de hoorens.
Door de verklaeringe van de Rietkrans, sullen wy ons behelpen met het aensien van de Oude, die hare Revieren met Riet kroonden, want gelijck wy in de beschrijvinge van den Tyber geseyt hebben, soo wast het Riet beter in waeterige als in dorre plaetsen.
Men sou dese Reviere oud konnen maelen, met hayren en een lange grauwe baerd, op een Waeter-kruyck leunende, daer menichte van waeter uyt loopt, makende seven armen, alwaer een Swane in swemt, houdende in d'eene hand den Overvloets hooren, en in d'ander een tack van een boom, alwaer een geele vochtigheyt komt afdruypen.
Op 't hoofd sal hy een krans van Populier hebben, om te vertoonen dat dese Reviere niet alleene van dese boomen omcingelt is, maer ter gedachtnisse van 't geene beuselachtigh verhaelt wort, van de Suster van Phaeton, die van Iupiters blixem geslagen zijnde, in de Po is verdroncken, en aldaer in Populieren, aen de Reviere is verandert. Als mede van Cignus Koningh van Ligurien, die in een Swane herschept is. Oock wort dese Vogel alhier geschildert, om dat in dese Reviere groote menichte gevonden worden.
Dese Reviere is in Lombardien seer bekent, voortkomende uyten boesem van de seer hooge bergh Vesalus, en met een klaer en kort beginsel valtse door de Alpes, en al daelende onder de aerde, rijstse wederom, en gaet met seven monden in de Adriatische Zee, alwaer geseyt wort, datse seven Zeen maeckt.
Door d'Overvloets hooren verhaelt Plinius, dat de Po in 't begin van de Hondsdagen begint groot te worden, als wanneer de sneeu begint te smelten, en is felder door de velden, als daerse seylbaer is: maer daerom wort haer niet van 't geene zy wegh neemt, toe-geeygent, en waer die passeert, daer maecktse het vetter en overvloediger.
Tot verklaeringe van de tack daer de vochtigheyt afdruypt, seyt Bocatius in zijne afkomst der Goden, dat rontom de Po verscheiden slagh van boomen wassen, waer uyt door de kracht van de Sonne, sonder datse geplant zijn, een seeckere geele vochtigheyt als traenen komt druypen, 't welck door de konst versamelt zijnde, soo worter de Amber uyt gemaeckt. En dit geschiet als de Somer nu begint te eindigen, en de Sonne alreede is aen 't daelen.
Auteursrechtelijk beschermd