diewelcke hem acht volmaeckt in sijne konste te wesen, wanneer hy sich best weet te voegen, om eens anders manieren (alwaert oock datse schandigh waren,) tot zijn eygen profijt, met verwonderingh aen te nemen. Wort oock geseyt, om dat het Chameleon seer vreesachtigh zijnde, by sich weinigh bloeds heeft, en dat insonderheyt rontom 't hert, soo schrickt het voor alle slechte beuselingen, en verandert sich. Waer uyt men sien kan dat de Vleyinge, een kenteicken van een kleyne geest en van een veracht gemoed is, waer in dat dieselve heerscht en gewilligh gehoorsaemt. Dies Aristoteles seght, alle Vleyers zijn slaefs, en oock verachte Menschen.
De Blaesbalck (die een bequaem wercktuygh is om 't Vier te ontvoncken, en 't ontsteecken licht uyt te blaesen, alleen door den wind,) geeft ons te verstaen, dat de Vleyers, met den wind van ydele woorden, het Vier van haere hertztochten en genegentheden, waer na zy gewilligh luysteren, of ontsteken, of dat zy het licht der waerheyt, dat haer anders, door de kennisse van haer self, behoorde te onderstutten, uytblusschen.
Het touw dat zy in de slincker hand heeft, bediet, gelijck Augustinus verhaelt over den IX Psalm, dat de Vleyinge den Menschen in de sonde verbint: seggende, de tonge der Vleyers bint den Mensche aen de sonde, want hy heeft vermaeck, niet alleen in die dingen te doen, waer in hy niet alleene niet sal gevreest worden een bestraffer te zijn, maer wort oock geseyt een wercker daer van te wesen. En voorts seyt hy, in den strick die zy verborgen hadden, is haer voet gevangen.
Het gekreuckte voorhoofd, nae dat Aristoteles in zijne Mensche-kenninge seyt, bediet Vleyinge.
Auteursrechtelijk beschermd