Cesare Ripa's Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants

Adulatione. Vleyinge, Pluymstrijckerie.

Een Vrouwe seer konstelijck en schoon gekleet, speelende op de Schalmeye of Fluyte, met een Hert dat voor haere voeten slaept. Aldus wort zy van Orus Apollo en Pierius afgeschildert. Eenige schrijven dat het Hert uyter natuyre, door 't geluyt van de Fluyte, alsoo wort aengelockt, dat het als betoovert zijnde, sich selve vergeet, en alsoo laet vangen. Tot bevestinge van dit seggen komt dese beeldenisse over een, in de welcke

[p. 557]

mette lieflijckheyt van 't geluyt, wort uytgebeelt de soetigheyt van de woorden: En die geene die sich gaerne hoort Vleyen, dat wort, door de natuyrlijcke drift van 't Herte, uytgebeeld. 't Welck oock vertoont dat hy vreesachtigh en van een swack gemoed is, die zijne ooren aen den Vleyers goedwilligh verleent.

Op dese maniere schildert M. Ant. Cataldus Romeyn, de Vleyinge af, en dat zy is:

EEn vyandin van 't waer' gemoed,
Een schendster van het aerdsche goed,
Een blindheyt voor een eel verstand,
Een spijs en dranck vol gift en brand,
Die aen geen sobre ziele smaeckt,
Maer is een herbergh die volmaeckt,
In vleyen en loftuyten swelt:
Een nest tot in de locht gestelt,
Een breed verblijf van logen-tael,
In 't aensien sietmen 't altemael:
Nu isset een Chameleon,
Een Circe of Sphinx die tovren kon,
Een Hond die vinnigh bijt en steeckt,
Waer uyt een doodsche wonde breeckt.
Een tongh' is 't die seer soetjes vleyt,
Doch is met bittre gal verspreyt.
In 't kort, het is een snoode lust,
Een kleynoot daer de dood in rust,
Een soet venijn, een bitter soet,
Een kranckheyt die den Hoovlingh voed.
En dit is 't geen 't Heeromnes weet,
Oock dat een yder Vleyen heet.