Hora Seconda. Tweede uyre.
Oock een jongh Maeghdeken met opgeslagen vleugels, als oft wilde vliegen, hebbende de hoofdhayren, van dien aert en verwe als het eerste, doch van vooren sullen die niet soo blond zijn, 't kleed sal kort en gout-geel zijn, maer met eenige Wolxkens en Nevelen omtrocken, om dat de Sonne in dese ure de dampen des aerdrijx tot haer treckt, min of meer, nae de vochtigheyt van den verleden tijd. En hier op speelen Lucanus, Silius Italicus, Claudianus, en Statius op deser wijse:
Ter tijd de paerden uyter Zee,
De vier'ge koetse maeckten ree,
En blaeckten op der bergen top,
Als Titan toogh de dampen op:
Het duyster door het licht verdween,
Tot dat de klaere dagh verscheen. &c.
Het houd met schoone aerdigheyt het teycken van Venus, en mette slincker een bossel van Helitropia of Cicorey mette bloemen, die door een oude Wet den ommeloop kennen, die de Sonne doet. En om dat in de eerste uyre, de verklaeringe van de vleugels en de hoofdhayren gedaen is, soude het overtolligh zijn, 't selve wederom te herhaelen, en 't kan 't selve oock dienen voor de volgende uren.
Auteursrechtelijk beschermd