Gedichten

[p. 110]

Gelukkige Jeugd.

Wat is 't leven schoon!
't Al vol kleur en toon.

Alles in mij juicht;

Want mijn hart getuigt

Van een rijken schat
Dien ik vroeg bezat:

Vriendschaps milde bron,

Liefdes warme zon,

Schoonheid, die haar gloed
Uitstort in 't gemoed,

Wijsheid, naar wier licht

Heel mijn geest zich richt.

[p. 111]

 

'k Vond aleer ik zocht.

 

Ach! of 't blijven mocht!

 

Bloemen onzer jeugd,

 

Onzer reinste vreugd,

 

Moet ook gij vergaan

 

Met de najaarsblaân?...

 

Maar geen somb're toon!

 

't Leven is zoo schoon.

 

'k Baad in 't vol genot

 

Van mijn zalig lot.

 

Dankbaar is de geest,

 

Die geen morgen vreest.

 

 

 

Hoe die morgen rijz',

 

't Heden houdt zijn prijs.

 

Wordt het eens verleên,

 

't Vlood niet vrucht'loos heen.

 

't Blijft, welk leed ook wacht',

 

Rijk aan troost en kracht.

 

Wat toch smart ons roov',

 

Niet dit blij geloof:

 

Op onze aard reeds straalt

[p. 112]

 

Liefde die niet faalt;

 

Reeds dit leven schenkt

 

Vreugd, door niets vermengd.

 

 

 

En misleidt het lied

 

Van den dichter niet,

 

Die in de' avondgloed

 

Uchtendglans begroet, -

 

Dan prijst blijder toon

 

't Leven dubbel schoon.