Gedichten

[p. 117]

Drie Beden.

Aan hen een drietal beden,

Die met me op 's levens baan

Reeds voelen, dat de schreden

Niet langer opwaarts gaan;

Die speuren, dat der krachten

En driften spanning slijt,

En reeds bijwijlen trachten

Naar rust van werk en strijd!

[p. 118]

 

Waar jong'ren enkel vragen,

 

Wat oogst mijn herfst hun biedt;

 

En licht van schraalheid klagen;

 

Ook mijn geheim verdriet;

 

Toont daar me uw mededoogen,

 

En oordeelt mij naar 't geen

 

Mijn wenschen was en pogen,

 

Naar 't geen ik wilde alleen!

 

 

 

'k Zie de avondster al schijnen

 

Aan 't ernstig hemelblauw,

 

Straks beemde en bloem verdwijnen

 

In neev'len, kil en grauw:

 

o Laat me in 't duister hooren

 

De stem van uw gemoed,

 

Die, heb ik 't pad verloren

 

Mij 't pad hervinden doet!

 

 

 

En, lieve reisgenooten!

 

Met wie ik leed en vreugd

 

Gedragen heb, genoten,

 

Sinds 't voelen mij geheugt;

[p. 119]

 

Bij wie 'k, als 't barnde en deinde,

 

Mijn toevlucht zoeken mocht:

 

Blijft bij mij tot aan 't einde,

 

Het einde van den tocht!