Gedichten

[p. 146]

Het Denken.

U eer ik, onuitputb're macht,

Gij moet opnieuw ons 't leven schenken!

Want zonder u is 't leven nacht,

Miskende macht van 't Denken!

Gij zoekt der dingen diepsten grond;

Moet op wat is, uw stempel zetten;

Voldaan eerst, als gij wedervondt

Uzelve: Rede en Wetten!

[p. 147]

 

Gij rust niet, eer ge een gouden band

 

Om al wat is en wordt kunt smeden!

 

Wat is en niet is, bindt uw hand:

 

De toekomst aan het heden!

 

 

 

Maakte ons de wereld tot haar knecht,

 

Die 't juk draagt van haar beuzelingen:

 

Door u herneemt de geest zijn recht,

 

En âemt in hooger kringen!

 

 

 

Als ik, een nevel nog voor 't oog,

 

Van uit dit stof naar beter smachte,

 

Draagt ge op uw vleug'len mij omhoog,

 

Verheven zielsgedachte!

 

 

 

Laat, als wij twijf'lend zoeken 't spoor,

 

Het eenig juiste denkbeeld rijzen:

 

Het is, als brak een zonlicht door

 

Dat ons den weg zal wijzen!

 

 

 

Drukt ons de smaad der wereld neêr,

 

Laat geen verguizing 't hart ons krenken:

[p. 148]

 

Gij vindt onze adelbrieven weer,

 

Zelfstandig, mann'lijk Denken!

 

 

 

Wat zijn wij? Kind'ren slechts van de aard,

 

Of telgen uit een hoog geslachte?

 

Door u worde ons 't geheim verklaard,

 

Verheven zielsgedachte!