Gedichten

[p. 183]

Vertwijfeling.

Hij, die nog nooit, o Natuur! in uw leven 't beginsel

beseft heeft,

Dat, als de bronwel van kracht, uit zichzelf al wat

is, doet ontkiemen,

Alles doorademt dat leeft, als ziel zich van 't Al open-

barend,

Vormen verleent en vernielt, scheppende almacht, door

eeuwige wetten

Wevend het eindige zijn als kleed van 't oneindige

leven,

Altijd, wat kome of verga, 't onveranderlijk wezen der

dingen:-

[p. 184]

 

Hij, die blind door te zien; die, blind door den zicht-

 

baren nevel,

 

Nevel van 't aardsche gewoel, den onzienlijken grond niet

 

kan schouwen,

 

Toon' mij als denker zijn recht, dat eénige woord te

 

herhalen,

 

't Woord: ‘Ik heb lief’! Want de mensch, die lieft en

 

geliefd wordt, is meer toch,

 

Meer dan verschijnselenreeks, - is wezen; persoon; is

 

ondeelbaar.

 

Hij, die zijn God niet meer vindt, kan zichzelf noch den

 

broeder hervinden;

 

Straks, in een wereld van leed, ontzinkt hem het recht

 

op de smarte.