Intimis

[p. 107]

Hoofdstuk XII.
Eudia.
(Heldere Hemel.)

Met Joséphine zijn wij weder te regt gekomen in het kleine huisjen van de Boogaerdenstraat. Klein was het van den beginne aan, maar nu ook te klein; God zij geloofd.

Had ik dan geen ruimte noodig om naar behooren te kruipen op handen en voeten, ten rijpaard voor mijn oudsten jongen, mijn Louis, een knaapjen van twee jaren met schitterende bruine oogen en een donkeren krullebol? Kleine huizen zijn bovendien zoo gehoorig; want, als ik mijn bruinoog schoone sprookjens verhaalde onder begeleiding der pianine, maakten wij geregeld het kleine schreeuwertjen wakker, dat juist zijne intreê in de wereld had gedaan onder den naam van Henri Daniël.

Wij verhuisden derhalve en deden een goede ruil: een

[p. 108]

ruime suite beneden en boven een voorkamer, van waar wij het uitzigt hadden op aankomende en vertrekkende treinen, op het station en over het station henen op een reeks van heuvelen, fraai beplant.

De binnenkamer werd ons heiligdom, ik bedoel ons woonvertrek. Een donker behang, een breede schoorsteenmantel, welgevulde overgordijnen, een paar fauteuils, een portret van Goethe en als pendant - o dichter van het ‘Ewig Weibliche’! - de Vierge de Madrid van Murillo met haar halve maan, en, zou ik u vergeten? mijn piano: het gaf de gezelligheid aan onze huiskamer, die niet te min zeer ongezellig ware geweest zonder nog iets.

Iets? -

Och, ik meen ook iemand, maar als ik nu in een gedrukt boek over die iemand sprak, zouden immers die haar kennen mij beschuldigen van de eenigste te zijn die haar niet kende.

Men sticht toch geen eerzuil voor het eerste lentezonnetjen, noch voor de avondstar, noch voor het lelietjen der dalen, noch voor den zomerregen, die drenkt het dorstig land.

Lees eens het Madeliefjen van Beets, aanschouw daarna Ary Scheffer's Reinen van harte, sla eindelijk de bladzijde op, waar geschreven staat: Zalig zijn de zachtmoedigen, en gij ontvangt den indruk, dien zij u geven zou.

Maar wie zij is? Gij zoudt zooveel kunnen vragen;

[p. 109]

bijvoorbeeld, waarom ik het nooit koud heb in deze koude wereld; waarom ik zoo dikwijls droom van een glimlach en trouwe oogen; waarom een zachte stem, als vertroostende muziek, staêg door mijn woning ruischt; waarom ik zoo goed begrijp wat het zegt, een kind van God te wezen, vol van goedigheid, vol van blijdschap, vol van vrede?

Niet zoo onbescheiden! Louter om uw nieuwsgierigheid te voeden, jaag ik geen blos op twee wangen, waarvan de rozen nog niet verdwenen zijn, al heeft een drietal kleenen ze reeds met kusjens overladen; al werden ze reeds eens besproeid met tranen, zachte tranen om een zwak schepseltjen, dat Gods Engelen maar zouden opvoeden omdat het zoo zwak was.

Kom, treed het woonvertrek weder uit. Laat de geduldige moeder met haar vrolijke kinders aan boezem en knie er u niet bederven voor de werkelijkheid om u heen, waar gij toch niet dikwijls zooveel aardsche vreugd terugvindt, als waarvoor in mijn huiskamer God dagelijks gedankt wordt.