Lied vur Limburg
De moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor 'n veld
't jonge blaad, kiek hoe 't dreit
als de wind wat harder weit
als d'n ierste lange lentedaag
op 'n terras neave de Maas
en de wolke en de heuvels weare berge
en alles wat nog mot dat duj ik merge
de moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor 'n veld
asperges vers, iedere daag
stong op 't bord wat ik net zaag
meej 'n geschenk woaran ik denk
de moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor 'n veld
de berkeboem, 't velt ok ni mei
verbleekt wat bij de paarse hei
an de horizon de scheive schouw
din allang gen wolk mier rakt
d'r woent nog steeds dezelfde opa
din dezelfde grapjes makt
en 't huuj dat mot nar bínne vurdat 't reagent
in 't café doar wuurdt 't huwelijk ingezeagend
de moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor 'n veld
't kronkelpaad, langs 't station
woar oeit 'n lange reis begon
ik kan de kerk has neet mier zeen
en d'r zinge doezend vogels
ik zuj ze gear vur dit concert wille beloene
heer in 't boeteland, in Limburg blieve woene
en van al dat denke an straks geniet ik nog 't miest
(Poels, Rowwen Hèze: Lied Vur Limburg Lyrics, z.d.), kleine tekstuele wijzigingen door TN, in samenspraak met JP
In Lied vur Limburg blikt Poels nog eens terug allesoverziend terug op Limburg en daarmee poneert hij zíjn totaalbeeld over de provincie, de omgeving, de mensen en de sfeer. Eigenlijk wordt alles nogal fragmetarisch neergezet, met slechts enkele poëtische hoogstandjes, maar het is juist de opsomming van losse beelden, gevoelens, sfeerbeschrijvingen en natuurkiekjes die het lied tot een trailer van Limburg maken.
Opvallend in de opbouw is elke beginzin na de refreinregels
‘de moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor ’n veld’,
achtereenvolgens:
't jonge blaad, kiek hoe ’t dreit’;
‘de berkeboem, 't velt ok ni mei’;
‘asperges vers, iedere daag';
‘'t kronkelpaad, langs ’t station’;
en ook de zin ‘de beum ze weare groet’.
In deze zorgvuldig gerangschikte zinnen is steeds een prolepsis te zien. Het eerste zinsdeel is dan een zinsdeel dat je eigenlijk eerder verderop in de zin verwacht. Door het toch voorop te plaatsen krijgt het extra aandacht. En dat zinsdeel is in dit lied steeds een natuurduiding. Als je al deze vooropplaatsingen achter elkaar zet, lijk je een wandeling te maken, samen met Poels, door de Limburgse natuur.
Karakteristiek binnen de tijdbehandeling van Rowwen Hèze, eerder beschreven bij Zondag in ’t zuiden, is de laatste zin ‘en van al dat denke an straks geniet ik nog 't miest...’: genieten van verheugen is leven in het heden.
Auteursrechtelijk beschermd