|
| |
[Hoort mijn eer-gierigh hert, wil ick u eens verhalen]
HOort mijn eer-gierigh hert, wil ick u eens verhalen,
Hoe dier de eere staet, wat ghy noch moet betalen?
Komt, leert eens uyt dees proef, hoe dat het eeuwigh goet
In verre nae soo veel den mensch niet costen moet.
Ghy hebt daer voor betaelt veel slape-loose nachten,
Van dat de eersucht eens verheerde u ghedachten,
En hooft-sweir sonder eynd', en moey', en matte lé,
En onlust over hoop, dat reken' ick niet mé.
'T kost duysent druppelen sweet, 't kost wel drij duysent hijgen,
En altijdt een bloot hooft, 't kost stuypen ende nijghen;
Het kost beloofden dienst, en menigh Serviteur.
Is dat niet dier ghekocht als ghy u daer gheeft veur?
Het kost u haet en nijdt, het kost u veel scheel ooghen,
Die ghy zijt voor-ghezeylt, en boven't hooft ghevlooghen,
En menigh helschen vloeck die krijgh-je naer den kop,
En oft u smaeckt oft niet, 't moet al voor suycker op.
Is dit den loon van alle mijnen arbeydt? is dit den troost van alle mijn sweet? is dit de vergheldinge van ons loopen ende hopen? een ongheruste, een woelende, een onstandtvastighe, een perijckeleuse, een
| | | |
broose ende verganghelijcke kennisse met den Keyser? O neen! Van daghe, is't dat ick begheere, can ick vriendt worden van Godt almaghtigh. O wat een verschil tusschen de vriendschap met de menschen, ende de vriendschap met d'Enghelen; tusschen de standtvastigheydt ende de onstandtvastigheydt; tusschen den nijdt ende de goedt-jonstigheydt! Is't dat ick begheere (ô menschelijck verstandt! ô wil! ô memorie! overleght dit eens, ende weeght dit) ick can worden vriendt van Godt. Voorwaer dese ghepeysen zijn soo crachtigh gheweest by dese twee Hovelinghen, dat sy op staende voet de Wereldt ende hunne twee vrijsters, die-se hadden, verlaten hebben, ende het Palleys van den Keyser verandert in een celleken, de stadt in een wildernisse, hunne sijde cleederen in eene grove pije, hunne leckere spijsen in wortelen en wilde cruyden. Sy hadden hen inde weelde van het Hof ghekeert tot alle canten van ghenuchten, ende sy en kosten gheen ruste vinden, tot dat sy het cruys, dat is, het ghebedt, Godt-vruchtigheydt, verstervinghe, eenigheyt, soberheyt, oodtmoedigheydt, suyverheyt, lijdsaemheyt, een-vormigheydt van den eygen wil met Godts wille, alle deughdelijcke oeffeninghen hebben beginnen te omhelsen. Ghelooft my, vierighe Philothea, dat d'oprechte rust, den waer-achtighen troost, ende de blijdschap der herten hier in te vinden is. Maer dit en can de Wereldt niet vatten, soo dat den H. Bernardus wel sey: Veel sien onse cruyssen, ende weynigh sien onse vertroostinghe. Hoort de ghetuyghenisse van Laurentius Iustinianus, die soo veel te gheloofbarigher is, om dat hy dese soetigheydt niet alleen ghesmaeckt en heeft, maer van jonghs af als met sogh daer mede is op-ghevoedt. Met raedt, ende willens heeft Godt dit ghedaen, dat de ghe-
| | | |
noeghte van een eenigh leven verborghen ende verholen soude zijn; want waer het by-aldien dat den menschen die kennelijck ware, het soude ghebeuren dat de wereldt soude gansch uyt-geput worden; soo soude een-ieghelijck dese ghenoeghte naer loopen, ende omhelsen. Maer op dat ghy niet en verwerpt dese ghetuygenisse, als van eenen die de wereldt niet gheproeft en hadde, ende oordeelt als eenen blinden, die niet en wist wat ghenoeghte datter is in eten, drincken, goedt ende eer: ick sal u voor-stellen de ghenoeghten, de groote ruste, die Keyser Carel den V. in dese maniere van leven twee jaren voor sijne doodt genoten heeft. Desen immers (soo ghy bekent, ende ieder kennelijck is) wist wat in de Wereldt t'eten was: want, naer dat hy sijne vyanden hadd' onder de voeten ligghen, soo gingh hy sijn eyghen-selven oock verwinnen, ende vrijwilligh af-legghende het Keyserdom, ende de Monarchie van Spaignien, heeft sich vertrocken in het Escuriael, ende daer in sommighe lichamelijcke oeffeninghen tot ghesontheydt, ende in den wegh des cruys, dat is, in vele deughdelijcke wercken tot saligheydt sy-selven begheven; ende als hy een weynigh tijdts de gheruste manier van leven gesmaeckt hadde, soo plagh hy te segghen, dat hy daer meer ghenuchte schepte in eenen dagh, als heele jaren in sijne victorien; als hy den Landt-grave, den Hertogh van Saxen, den Coningh Franciscus in persoon gevanghen kreegh. Sulck-eene gherustheyt, sulck-eenen troost, sulck-eenen peys isser in een gheestelijck ende Godt-vruchtigh leven te vinden; soo dat het niet is te verwonderen dat eenen sich uyt de Wereldt vertreckende, ende Eremijt wordende, inde schors van eenen boom schreef desen Adieu aende ongheruste Werelt:
|
|
|