Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 39]

IV
Taalschappen

[p. 40]

Overspelige tijd

1

Rimpelige oude tijd dringt door alle spleten
het huis binnen.

Als muizengepiep.

Buiten, de meterswijde wieken van een dagvleermuis

die over de onbehaarde daken scheren.

Gebeeldhouwde klanken,

tijdclusters

als doorschijnend & verdwijnend heuvelland.

Rondom ons een kartelige horizon

van losse eindpunten.

Aan een donkerende hemel zich steeds herschikkende
sterrenbeelden, waaronder een dodecaëderdier.

Tegenlicht als avondlicht.

Overspelige tijd.

En de zon, zij gaat op noch onder.

[p. 41]

2

Het leven even doorzien en voorzien

als een helderziende

om dan als een doorzichtige schaduw

op te gaan in de nacht.

Ieder mens de laatste der overspeligen,

zelfs

overleefd door hun overspelige schaduwen,
die geruisloos zijn opgegaan in de nacht.

*

In de afwachtende avondlucht het knipperen
van twee of meer reusachtige oogwimpers.

* *

Enig los ronddrijvend denksel

van melkachtige nevelflarden

in de surrealiteit van telescopische hologrammen.

En even komt de tijd

met gierende remmen tot stilstand.