Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 80]

Overstemming

En dan toch ook weer dat overal opduikende Boze oog,
steeds enkele blikken lang:

het ooglidloze, alles aanzuigende.

Je werpt je angstige blikken voor je uit
waarvan er niet een terugkeert

en ziet overal

van die vreemde termietenbouwsels oprijzen
waarvan men alleen maar kan gissen

welke griezelige leefsels erin huizen:

je voelt de sterke uitstraling ervan.

In de luchtlaag erboven

ontheemd rondzwervende stemmen,

klagelijk roerende, ontroerende

alle totaal overdonderd

door een nog hogere atonaliserende Stentorstem.

En hij, ontdaan, ziet nu overal

razendsnel ontspruitende metropolen

als bacteriële kweeksels

die zich aaneensluiten

tot een alles overwoekerende veelarmige inktvis.

En het is of heel de aarde haakt naar verlossing

van die alles overheersende Stentorstem.

En dan toch maar weer trachten

die zelf tweetonig te overstemmen,

zonodig tweetongig.

*

Het voelt aan als in andermans tonale dimensie springen.