De andere stad

Een labyrint

17

Notities (1)

Een stad. Déze stad. Hier kwam de zon in het zuiden op en ging in het noorden of westen onder. Of ging op ongeregelde tijden onder, onvoorspelbaar, zoals ook het invallen van de duisternis onvoorspelbaar was - als een depressie, of juist minder voorspelbaar dan een depressie, eerder een voorbij waaiende impressie. (Verwehter Wind.)

Zo ging het in een stad met een eigen natuur, eigen wetten en klimatologie, stad die zijn eigen leefregels en leefomstandigheden had geschapen en bij voortduring schiep.

Stad die zich al wandelend (: jij) leek uit te breiden (met jou) en die je bijna dwong haar te verwoorden, tot het was of het (zij) niet anders kon, met jou erin als iemand die niet anders kon. Een stad. Déze stad.

*

Alleen de hele stad, de stad in z'n geheel, weet wie hij is en waar hij binnen haar thuishoort, weet het beter dan hijzelf - hijzelf weet het niet of maar voor een klein deel en dan niet eens zoals hij zich voelt of zichzelf ziet, maar een hij-hij die hij toevallig is en die toevallig - of in het voorbijgaan - is zoals hij zich voelt of ziet, niet meer dan een wolk die

[p. 92]

meedrijft in een wolkformatie en die, al veranderend, tegelijk de hele wisselende wolkformatie is, of nog beter een windvlaagje dat onzichtbaar deel uitmaakt van de grote wind, een wind wiens aanwezigheid pas aan zijn omgeving waargenomen kan worden en die zelf de aard van zijn realiteit aan zijn omgeving afleest...

*

Een goede stad is een stad waarin je kunt dwalen en verloren gaan, waarin je kunt verdwalen. Een stad hoort zó gebouwd, of herbouwd - en gedacht - of herdacht -, nieuwe toevalsmogelijkheden dienen geschapen, hoeken, bochten, krochten, een labyrintisch stratenstelsel, chaotische structuren.

Denkt: een stad waarin je jezelf niet gemakkelijk tegenkomt of jezelf tegenkomt als vreemde: je herkent hem niet of denkt misschien verward: Ken ik hem ergens van? moet ik hem groeten? En je groet hem misschien, of groet niet, waarna zijn beeld je nog dagenlang blijft achtervolgen.

*

Stad als een groot zenuwstelsel: sensorium waarin alles met bijna-alles verbonden is, ook al merk je de samenhang niet altijd op, of pas achteraf, waarbij je niet goed meer weet wát in feite met elkaar samenhing, wat op wat reageerde, alleen iets op iets of zelfs dat niet: niet meer dan een gevoel van iets of een totaliteit die zich via jou kenbaar maakte omdat jij pas de gelegenheid ertoe bood: jij de schepper - en eventueel vernietiger - van de mogelijkheid, de potentialiteit, plus het bewustzijn ervan...

*

[p. 93]

Een uit röntgenlicht, laserlicht aanwezige structuur, een lichtstad binnen de materie die door de materie uitgestraald wordt... Wie er receptoren voor heeft ziet haar, ziet hoe de mensen er als radioactieve engelen in lopen, erin opduiken en weer oplossen en erin verdwijnen...