De andere stad

Een labyrint

20

En kijk, daar was ze weer, onze stedelijke Pandora, die zichzelf op de meest onverwachte momenten tevoorschijn toverde in een wereld die was zoals ze was zodra zij er was.

Dit keer had ze als een moderne Momus het venstertje van een klein tv-schermpje in haar borst. Bij Momus was het venstertje bedoeld om te controleren of de mensen de waarheid spraken. Bij Cambriola vertoonde haar binnenste de beelden van een beeldbandje die ze tevoren in dezelfde straat opgenomen had, maar dan in verknipte, sterk vervreemde vorm. In drukke winkelstraten als het Damrak of de Kalverstraat sloeg ze voor argeloze passanten haar mantel open en toonde, onder twee uitdagend blote borsten of kunstborsten met papaverrood geschminkte tepelhoven waarin een klein scheel oogje, haar hart-veroverende tvschermpje met de flitsende beelden. (Waar parkeergelegenheid was wachtte voor eventualiteiten soms een vriendin met een vluchtauto.)

Een jaar of tien, vijftien geleden had hij een ander stede-

[p. 105]

lijk beeld als toekomstbeeld voor zich gezien en genoteerd: in de bomen in het Vondelpark zijn tv-schermen opgehangen waarop de wandelaars van boom tot boom dezelfde film kunnen volgen, bijvoorbeeld een mooie natuurfilm, zonder nog een blik op het park te hoeven werpen, of zelfs een film met opnamen van het park waarin ze lopen, zoals de gasten van Lodewijk xiv in Versailles zich in de spiegelgalerij konden zien lopen tegen de achtergrond van de weerspiegelde tuinnatuur terwijl ze binnen hun promenade hielden.

Cambriola als begin van een gedachtengang.