Avatar. Avader

[p. 30]

Nabom

Reeds een xl-jaar lang ligt de A-bom

vergruizeld tussen al mijn neuronen en woorden,

stuifzand dat zich nooit blijvend neerzet,

weerwoorden vormend, spooksel, verwaaiende schepsels

als geestverschijningen, halve aanwezigheden.

Een geteisterd limbisch bos.

Geestesgestoorde zonnebloemen

die niet weten waarheen hun hoofd te wenden.

Van nocteriën ziedende bronwaters.

Hier & daar op het maaiveld

als buitelkruid

een enkele rolberoerte.

Een knetterende zwarte scheet van de zon.

Luchtgaten als mangaten.

Het woord ik dat ontploft in mijn mond.

. .

. .

In een landschap van littekenweefsel:

een verweesde vogelverschrikker,

paljas dansend op i been.