De dag na de vorige dag

Een oversprong

13

- Wie van ons heeft nog nooit zelfmoord gepleegd, zei Siep.

Ze zwegen. - Allemaal? En natuurlijk mislukt. Alleen bij mij is het gelukt.

- Dat zal wel weer. Bij jou zal iets niet lukken. (Lolke)

- Laat hem maar, zei hij, we hebben er toch om gevraagd.

Siep: - Dan steek ik nu maar van wal, zoveel tijd rest me niet meer... Ik weet niet of jullie die ervaring ook wel 'ns gehad hebben maar ik heb soms het gevoel, als ik heel verstild ben, dat ik de cellen in mijn lichaam kan voelen trillen, alle cellen tezamen en iedere cel afzonderlijk, een soort lijfelijk mystieke ervaring.

[p. 47]

- Ik ken dat, zei hij, lijfelijke mystiek is een mooi woord. Het voelt aan als losse woorden die in je trillen, je moet er heel ontspannen voor zijn.

- Precies. En die myriaden cellen trillen zo snel dat ze bijna níét lijken te trillen. Een andermaal is het of de trilspanning zo groot is dat ze uiteen lijken te vliegen en je lichaam finaal desintegreert. Heb jij dat ook?

Hij knikte.

- Onmiddellijk daarna trillen ze zich weer bijeen binnen je lichaamsvorm en verstillen, en dan is het, misschien een fractie van een seconde lang maar soms ook wat langer, of je lichaam zich compleet vernieuwd heeft. Waarna het opnieuw begint: de myriaden cellen die zich van elkaar lostrillen en al intenser en frenetieker gaan trillen, waarna ze zich onmiddellijk erop secondensnel samenvoegen en: je lichaam is er weer: en zo opnieuw en opnieuw, als op het pompritme van een hart, je hart dat uitzet en inkrimpt. Het is een zeldzame ervaring.

- Heb je dat vaak? (Lolke)

- Zoals ik al zei, alleen als ik in een heel meditatieve stemming ben en het huis stil is en er geen muziek of de tv van de buren doorklinkt. Op den duur kun je het in jezelf opwekken. Maar ik vertel het als inleiding tot het volgende.

Na een te drukke periode waarin ik nauwelijks aan rust toekwam en ik de nodige relatiemoeilijkheden had, beleefde ik eindelijk weer een moment van lichamelijke inkeer, om het zo maar eens te noemen. Het vergde heel wat meer

[p. 48]

‘Macht zum Wille’ dan daarvoor, maar na een halfuur was ik er toch weer in geslaagd mij zo te ontspannen dat ik de cellen in mijn lichaam voelde vibreren. Maar er klopte iets niet. Op een paar plekken trilden de tellen log, zwaar, alsof ze tegenstribbelden, tegentrilden en daar als het ware samenklonterden op een alarmerende manier. Mijn eerste reactie was kanker. En van schrik stopte het celtrillen geheel.

De volgende dagen naar huisarts en ziekenhuis. Het wás kanker, ik had het gevoeld.

- Jezus.

- Ik zei een deel van mijn afspraken af om verder tot rust te komen en mij te concentreren op mijn lichaamscellen; voortaan probeerde ik iedere dag een paar keer de kankercellen weg te willen, kapot te trillen, ze te laten inkapselen door gezonde cellen, dit met inzet van een reusachtige hoop energie. Na een kwartier was ik meestal totaal uitgeput. En veel resultaat had het niet. De kankercellen bleven zich delen en langzaam groeiden de gezwellen uit tot een soort tegenlichaam in mij. In opereren en bestralen had ik geen zin. Ik gaf mij over en berustte in mijn lot, besloot zelf een eind aan mijn leven te maken.

Ik raadpleegde een publicatie van de Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie en koos voor de klassieke methode. Veel slaappillen, drank, een plastic zak over het hoofd. Ik liet het bad vollopen en ontspande mij in het lichaamslauwe water. Langzaam kwam er een grote rust over mij, een

[p. 49]

rust die overging in een diepe ontspanning zoals ik die niet eerder had ervaren. Ja, heel vroeger iets in die richting toen ik mij, mijn adem inhoudend - en ik kon dit heel lang, had goede longen - naar de bodem van de zwemkolk liet zinken, armen omhoog, de voeten gestrekt - het zacht suizen van het bloed in mijn oren, de lange lange adempauze, en dan dat bijna mystieke gevoel van opgelost te zijn, alleen verstoord door een paar zwakke waaibewegingen van mijn handen om te verhinderen dat ik steeg. Daarna, op het laatste moment, een paar krachtige armslagen omhoog.

Alleen, nu kon en wilde ik mij niet meer omhoogademen. Het trillen van de bloedlichaampjes verliep trager en trager en zelfs de activiteit van de kankercellen bedaarde. De laatste beelden in mijn inerte brein werden waziger, liepen dooreen.

Mijn laatste zucht ademde ik in, niet uit.

We waren stil.

- En toen?

- Dat was het einde.

- En toen was je meteen mooi van je kanker af.

- Ja. Ik kan het iedereen aanraden. Zelfmoord lucht op.

- En nu jij, Petra? vroeg hij, na een gepaste stilte in acht genomen te hebben.

- Ik heb niet vaak zulke fictieve ervaringen. Heb alleen een korte nachtmerrieachtige droom bedacht waarin een reusachtige dobbelsteen de berg af kwam rollen, recht op

[p. 50]

míj af. En de cijfers op de dobbelsteen waren allemaal 0 en 1, 0 en 1, 0 en 1.

- Griezelig mooi, vonden we allemaal. Kort maar mooi.

Krijn: - Het hééft ook iets nachtmerrieachtigs: alles eindeloos gedeeld door 0 en 1 en daarom al ener en nulliger wordend. Alles.

Bender: - De nul is potenter dan je denkt.

- Hoeveel nullen gaan er in een 1?

Siep: - Oneindig veel. De nul is het ultieme priemgetal.

Mons priemde met zijn vinger in de lucht na eerst met die vinger een rondje beschreven te hebben.

- En zo blijkt je droom toch een vruchtbare, zei hij, de pater fictor, pater fictionis.

Waarover die middag verder gepraat werd.

Natuurlijk over de tv, de grootste gemeen-plaats onder de levenloze objecten? Natuur-lijk.

Bender, cultuursocioloog van nature: - Je krijgt de indruk dat veel mensen zich via de televisie alomtegenwoordig achten, veel meer dan via internet: ze zijn onzichtbaar aanwezig in velerlei gedaante en ze worden gezien in die vele gedaantes, winnen quizzen, spelen mee in risicoloze spelen - hooguit volgt enig zelfverlies -, verheugen zich met de sterren in hún geluk en voelen zich vervuld in hun aanwezigheid, in die van de sterren en bekende landgenoten dus.

[p. 51]

Lolke: - Helaas voel ik mij nooit alomtegenwoordig en ik ben zelden via de tv aanwezig, of het moet zijn in de beeldsneeuw zonder geluid, zelfs zonder geruis.

Petra: - Sterven op, via de tv: beeldloos, geluidloos, een vredig sneeuwen dat na een paar laatste wervelingen stopt...

Er hing veel gedempte ruis in de kamer.

Toen Yolanda, zacht als een aarzelende vertraagde echo: - Grensverleggend sterven.

- Wat bedoel je daarmee?

- God mag het weten. Misschien is het alleen maar een vorm van grensverleggend verwoorden.

Kwam het gesprek daarna op de nieuwe nomade? Onvermijdelijk.

Onno: - Nu nomadisch leven niet meer mogelijk is - je kunt op deze planeet hooguit zwervend vakantie houden - kunnen we alleen nog maar nomadisch denken, grensverleggend vagabonderen.

- ...

- Vagabonderen is de vrijwillig nomadische staat van de sedentaire, op één plek gevestigde mens - op twee plekken als hij een zomerhuis heeft -, hij die zijn existentie speelt: de neuronale nomade of neuronaut, de ruimtereiziger in eigen brein.

Vervolgassociaties: herseninfarct, breinbom, wildtype, amok makende berserks, cybernetische roofmoordenaars, digitale dwerggroei, cyberbaby's, codekrakers, cybermystiek.

[p. 52]

Werd vervolgens verder gepreludeerd op het kraken van de wereldcode?

Jazeker.

Siep: - De mensheid is al millennia bezig de code te kraken van het Wereldraadsel, eerst middels een Woord of lettercombinatie die de aarde op haar grondvesten doet schudden, daarna via een magisch getal, en misschien ook ging het wel om een getal dat niet in cijfers viel uit te drukken.

- Wie weet is de code een fractaal van een onvatbaar cifre, of een tijdelijk getal, een niet te fixeren irrationeel getal, een doorgangsgetal.

- Of een verspringende overgangswaarschijnlijkheid, een fictief ongetal dus, een ongetal als de natuurlijke tijdstroom die niet in kloktijd te fixeren valt en dus onbestemd is, eeuwig zoek is. Leef-tijd, denktijd, zoektijd.

- Sela.