De dag na de vorige dag

(2010)–Sybren Polet– rechtenstatus


36 Hij zit in de tuin, zijn hortus seclusus, te midden van windstormen en tijdstromen die om hem heen wervelen en die, zoals zo vaak in deze stad, uit alle richtingen tegelijk lijken te komen, met kleine lokale cyclonen en vreemde aantrek-
[pagina 142]
kers, minieme spiraalnevels, cumuli van stofgoud en dode huidcellen, partikeltjes van tijd en infrageluid die hij inademt, uitademt, inademt, als de adem van anderen. En het is of er een wolk van onbewustzijnsdeeltjes op hem neerdaalt, deeltjes die figuraties gaan vormen zonder ooit vaste vorm aan te nemen, onophoudelijk vervloeiende en in elkaar overgaande figuren, tot hij een met hen wordt, een eindeloos vervloeiende en zich vormende en hervormende onfiguur. Hij houdt zich doodstil om het ogenblik zo lang mogelijk te rekken, te laten duren. En ineens klinkt er een doffe knal, als de naklank van een explosie die al eerder heeft plaatsgevonden. - Af! zegt hij tegen de onzichtbare hond naast hem. De hond blaft onhoorbaar.