Donorwoorden

[p. 34]

Dichtung als wahrheit

En jij, opnieuw: tussen massa-individu

en éénmanscollectief: ‘ik’. Ik?

Luisteren naar jezelf als naar een andere onbekende.

Tussen tientallen zwarte dagelijkse mannen,
onophoudelijk een grens overstekend --

elke grens -

wordt je omhuld door donkere emoties,
wezensvreemde, en hikt, hikt.

En het is weer als vertoeven in de buik
van een wereldomvattende walvis.

Grote, uit-

vergrote gedachten vol imiterend vormsel.

Breinfoetussen. Gelovige binnenlucht.

Dromen in een droom.

*

De angst uitgespuwd te worden

in een vijandige massalucht.

Soms ook duikt er iets toekomstigs op,
iets volledig onduidbaars dat je
- in een alles overheersende stilte -
dreigt te worden of juist niet te worden.

En wie weet wordt er ook één moment

iets nieuwmenselijks verwezenlijkt

dat je met vrees & beven bezielt.