Lady Godiva op scooter

[p. 8]

De geimmïgreerde schaduw

Dan, op een morgen
loopt geruisloos de rivier je kamer binnen,
je staat op,
je neemt plaats in een lichaam

als in een huis dat lang geleden verlaten is,

de ogen staan nog open, maar er groeien microscopisch kleine
bloemen in, enkele achtergebleven gedachten geuren
vaag nog, bijna komt er iets tot leven, er beweegt iets,
en je neemt plaats in een ander lichaam als een huis, bijna
zie je iets bewegen, iets glinstert, en je verandert van lichaam als van huis
en je ontmoet iemand die bewoonbaarder lijkt dan jij;
hij woont in hetzelfde huis,

verwarmt dezelfde droom,
ontdekt hetzelfde brood.
En zie, je pols is niet langer gekneusd, je bent genezen
als in een literatuur van ezelinnemelk, mijn dag knort tevreden
en zelfs je ouder worden is licht als moezelwijn.

Ik zie je slapen en komen, zoals een rivier slaapt en komt,
doornat van de zon, fietsend van de kou,
jij ziet mij slapen en komen: dronken struik, baldadige boom van het seizoen.

Tegen de morgen wordt het even donker:
het knipperen van een oog dat nauwelijks dicht,
liever dag is.

[p. 9]

 

En naarmate de liefde helderder beelden aanneemt,

 

de wanden met kleur zoomt, de lampen van water aansteekt

 

en het beschikbare licht gelijkelijk over de dingen verdeelt, -

 

in die zin, misschien, wordt er iets geboren,

 

een droom van dezelfde vader,

 

een plant van dezelfde adem,

 

een jonge speelse marmot

 

die van ons drieën is.