Lady Godiva op scooter

[p. 16]

Brief...

Ik stuur je hierbij een nog levende
herinnering; verzorg hem goed tot ik thuiskom.
Weinig brood heeft hij nodig, veel lucht en licht,
en misschien een stel nieuwe veren
die je moet kopen bij de Stem op de Derde Etage.
Verzorg hem goed tot ik thuiskom.

Ik vertel veel over je hier, maar ze geloven je lichaam niet
omdat ze het nooit gezien hebben,
je ogen niet, omdat ze er nooit door gekeken hebben.
Toch draag ik je voortdurend bij me,
als in het indisch lied:

‘Ik draag je in mijn knieën.’

Een enkele maal komt iemand je tegen,
als ik struikel, of bij de kapper die mijn haar aanvult,
en hij gelooft je
zoals iemand mijn handdruk gelooft,
of mijn onhandigheid.
Ik ben bijna genezen.

Het licht is hier licht omdat de lucht
er licht is. Soms,
door het open raam, kom je eigener bewegen binnen.
Je komt binnen zoals je sliep.
En zo intens is je naaktheid
dat ik van wit opnieuw wakker word.

Je gaat aan tafel zitten als een sneeuwpop, een meisje
van levend sneeuwwater
en ik maak een geheel wit ontbijt voor je klaar:
in een beker sneeuw, jasmijnbrood, een heldere denkbeeldige vis; -

ik voel mij soms ziek van gezondheid.

[p. 17]

 

Schrijf me wie je hebt leren kennen

 

en met wie je mijn woorden deelt.

 

Voor jou en hen stuur ik je morgen

 

een speciaal in Italië gedroogde zon

 

als een abrikoos die je moet ontdooien. Groet hen.

 

Zeg hen: ik ben bijna genezen.

 

Zeg hen: als ik thuiskom zullen mijn woorden in de vensters bloeien.

 

 

 

Ik denk veel aan je hier. Ik drink veel sneeuw.

 

En het is alsof ik jou drink,

 

als je slaapt.

 

In je eerste morgen.

 

 

 

In mijn eerste morgen.